Dag 114 - Tijd voor actie!

Na een aantal dagen van heerlijk niets doen, word ik deze ochtend wakker met jeukende benen. Ik kan niet goed tegen lange tijd stil zitten en liggen, en heb behoefte aan beweging. Nu is er op dit eiland niet veel te doen behalve in de zon liggen, duiken, eten of rum drinken, maar ik heb een ideetje! Tijdens het ontbijt vertel ik het aan Stijn, blijkbaar is er ergens op het eiland een vuurtoren, boven op een berg. Het is een flink stuk lopen, maar ik merk dat ik daar ontzettend behoefte aan heb en Stijn heeft gelukkig hetzelfde. Als we ons ontbijtje op hebben en willen betalen, kijkt de vrouw ons een beetje verbluft aan en vraagt: "waarom zijn jullie eigenlijk niet bij de optocht?" Wij vragen haar wat ze bedoelt, want hoewel we wel iets hebben gehoord van een optocht via Santi dachten we dat dit pas in de middag plaats zou vinden. De vrouw vertelt ons dat de optocht nu begint en dat als we snel naar het strand lopen, we hem kunnen zien!

Eenmaal op het strand kijken we om ons heen, ik tuur het strand af, maar zie nergens mensen lopen. Wel horen we een trommel, en als we beter kijken zien we dat er een enorme slinger boten achter elkaar aan vaart! Ondersteund door één of meerdere zware trommels varen er tientallen (ik denk meer dan honderd) bootjes achter elkaar aan: er zitten grote duikboten tussen, maar ook kleintjes waar maar een paar mensen op kunnen. Snel nemen we plaats op het terras, bestellen een kop koffie en gaan zitten kijken naar de bootjes. Als de optocht voorbij is, tellen we de boten die nog op anker liggen: dit zijn er nog een stuk of vijf. Idioot gewoon! Normaal ligt de hele baai vol met bootjes. Jammer genoeg hadden we geen telefoon of GoPro mee om foto's te maken, maar het was ontzettend leuk om te zien.

Na de optocht slenteren we terug naar het hotel, waar we ons langzaam klaarmaken voor de wandeling. Stijn heeft aan de westkant van het eiland een bakkertje gevonden, dus zijn we van plan om via de westkant naar het noorden te lopen, waar de vuurtoren zich bevindt - die weer op zo'n tien minuten lopen van north beach staat. Als we vertrekken is de lucht strak blauw en staat er geen zuchtje wind, maar vol goede moed gaan we op pad; we wisten dat het afzien zou worden. Als we naar de westkant lopen, zien we dat voor het fiesta overal kraampjes opgebouwd zijn. We horen muziek, mensen praten en overal zijn mensen aan het gokken. Het zijn spelletjes die wij niet kennen, maar de peso's rollen over tafel en het ziet er gezellig uit. We lopen naar de bakker en halen hier broodjes, daarna halen we plastic bekers, cola en rum, en gaan we zwaar beladen op pad. Na ongeveer een half uur komen we aan bij de voet van de heuvel, hier klimmen we via verschillende rotsblokken in zo'n vijf minuten omhoog naar de vuurtoren. De vuurtoren zelf is niet zo boeiend, maar het uitzicht over de baai die eronder ligt is erg mooi! Je kunt redelijk ver kijken, maar hoewel dit het hoogste punt van het eiland is, is er eigenlijk naast die ene baai niet veel te zien. We lopen een rondje om de toren, maar mogen er helaas niet in. Na ongeveer vijf minuten houden we het voor gezien en klimmen we weer naar beneden. We lopen door naar north beach en gaan gelijk zwemmen in de zee om af te koelen! Yes! Heerlijk. De rest van de middag liggen we te lezen, gaan we zwemmen en snorkelen (ik heb maar liefst 6! verschillende zeesterren gespot) en drinken we warme rum-cola.

Rond half 6 genieten we van de prachtige zonsondergang, oh wat zijn deze hier toch mooi, en een uurtje later lopen we een beetje aangeschoten terug naar het resort. Hier douchen we en dan willen we wat gaan eten. Omdat het ontbijt bij de "streetfood" tentjes tegenover het hotel elke keer goed bevalt, willen we hier 's avonds ook een keer eten. Als we willen bestellen komen we er alleen achter dat alleen maar barbecue serveren vanavond. Op zich niet erg, maar Stijn had zich al de hele dag verheugd op pork adobo. Het vrouwtje stelt voor dat hij anders ook een kippenpoot kan bestellen en dat doet hij dan maar. Binnen vijf minuten ligt er een kippenpoot op tafel, warm van buiten, maar koud en gaar van binnen. Dit was blijkbaar over. Desalniettemin smult hij van de poot en de bijbehorende knoflookrijst. Mijn eten laat inmiddels al drie kwartier op zich wachten, maar alles gaat hier via Filipino time dus we wachten geduldig. Als Stijn op zijn telefoon kijkt, ziet hij dat hij een mailtje heeft binnengekregen met de vraag of hij wil solliciteren voor een traineeship vastgoed. Natuurlijk! De deadline is over twee dagen, en hij kan een traditionele motivatiebrief indienen of een creatief filmpje. Gelijk beginnen onze breinen te werken, we zitten hier op een prachtige locatie. Hoe vet zou het zijn om hier een filmpje te maken? Samen denken we na over een script en locatie, maar na ruim een uur wachten is er nog steeds geen eten. Als ik ga vragen waar het blijft, zie ik dat mijn eten naast de barbecue ligt dus ik ga snel zitten. Het zal nu toch wel elk moment opgediend worden..? Nope. Na twintig minuten nog niets, en het zal nu wel koud zijn. We hebben allebei geen zin meer om te wachten, dus we betalen Stijn zijn eten en gaan kijken of we op de markt van het fiesta iets te eten kunnen scoren. Ik ben redelijk over m'n honger heen, maar een toetje zou er nog wel in gaan ;-) We belanden uiteindelijk bij Amihan, waar een mango-tiramisu op het menu staat die zo zoet is dat je kiezen eruit vallen. Tijdens het eten is Stijn druk bezig met zijn script voor morgen, dus slaan we de (drukke) markt over en gaan we snel terug naar onze hotelkamer om aan het script te werken. Wat een heerlijke dag was dit!!