Dag 23 - Marijke ziet groen, en Stijn ziet vissen (PADI is binnen)

9 februari 2018 - Koh Tao, Thailand

We worden weer om 10 over 6 gewekt door onze wekker en we worden beiden opgewekt wakker! We hebben zo ontzettend veel zin om weer in de zee te liggen, dus we bereiden ons snel voor en lopen dan naar het resort om de duikspullen te pakken. Ondertussen zien we de honden van het resort vrolijk met elkaar spelen. Overdag liggen ze te slapen, maar als het afgekoeld is hebben ze de tijd van hun leven, erg leuk om te zien. Bij het resort zien we Alex en Jamie (zij leert voor diving master in is Alex’ zijn assistent), ook zij hebben er zin in, al heeft Alex niet heel goed geslapen en voelt zich een beetje misselijk, maar voelt zich wel goed genoeg om te gaan duiken. Iets na 7en zitten we in de pick-up truck en rijden we weer naar Ban’s Diving Resort. Daar aangekomen horen we dat we waarschijnlijk bij Twins en White Rock gaan duiken, twee mooie duiklocaties volgens Alex. Voordat we naar de speedboat gaan vertelt Alex ons dat wanneer we op de boot aan komen we onmiddellijk moeten beginnen met het inspecteren van onze duikfles, het omdoen van onze BCD en alle checks moeten uitvoeren. Dit moet zo snel mogelijk omdat we bij de eerste duik, voordat we onderwater gaan, een speciale ‘CESA’ skill uit moeten voeren, een Controlled Emergency Swimming Ascend. Hiermee moeten we met behulp van een touw naar 6 meter diepte zakken, en doen alsof we geen lucht meer hebben en naar boven zwemmen terwijl we een soort van ‘aaaaaaaaaah’ geluid maken. Omdat iedereen aan boord deze skill moet doen, en er maar een beperkt aantal touwen beschikbaar is wilt Alex dit zo snel mogelijk achter de rug hebben zodat we daarna onder water kunnen.

Daarna stappen we met de andere duikers in de speedboat en worden naar de ‘duikboot’ gebracht. Als we bezig zijn met het checken van onze ‘gear’ komt Alex met een gigantische glimlach aan lopen. Ik vraag “wassup” waarop hij maar één ding zegt: “whale shark!”, “whuuuttt?!” Hij vertelt dat er een walvishaai gespot is en dat deze kapitein ons ernaartoe brengt. Ook zegt hij dat we de plannen omgooien en de skills bij de laatste duik gaan doen. Dit komt doordat we naar Chumphon gaan. Dit is omdat deze duikplek iets verder varen is dan normaal, en het is op de ‘deep sea dive’ plek waar hij de dag ervoor een filmpje van heeft laten zien, maar er is een walvishaai gespot en het zou ontzettend gaaf zijn om dat op onze derde duik mee te maken! Wij zijn helemaal enthousiast! Het is wel wat spannender, omdat we naar een plek gaan die wel 30 meter diep is, maar de plek zag er zo mooi uit op het filmpje van Alex en het vooruitzicht om een walvishaai te zien is wel heel uniek!

Onderweg merken we dat de zee iets ruiger is dan de dag ervoor. Ook zien we in de verte al iets van 6 boten die op de duikplek liggen, waarschijnlijk met andere duikers. Het duurt ongeveer 30 minuten voor we er zijn en ondertussen waarschuwt Alex ons voor de gevaren: we zijn op open zee dus de golven zijn hoger, er zal een sterkere stroming zijn, het is dieper dan waarvoor we getraind hebben dus we gaan niet tot de bodem maar blijven tot maximaal 18 meter, en waarschijnlijk zijn er heel veel andere duikers dus we moeten goed opletten. Dit blijkt ook wel als we dichterbij komen, want er liggen geen 6 boten, maar wel 10! Ervan uitgaande dat elke boot minstens 20 duikers aan boord heeft betekent dit dat er minstens 200 man al in het water ligt. Alex verwoordt het als volgt: “It’s gonna be a shit-show.”

We gaan er het beste van maken, suit up!! We doen onze buddy check: BWRAF (Bangkok Women Really Are Fellows) en als de boot een plekje vindt om stil te liggen zegt Alex dat we een stuk boven water zullen moeten zwemmen omdat we ver van de ‘dive site’ af liggen. Wanneer we springen en in de zee liggen te dobberen merken we hoe heftig de golven zijn. Het voelt niet heel fijn aan en we moeten ons best doen om naar de duikplek te zwemmen, wat ook lastig is omdat er zo veel duikers zijn. Alex is klaar met de golven en na een paar minuten zwemmen zegt hij dat we onderwater gaan en verder zwemmen. Dit betekent dat we korter op de echte duikplek door brengen, maar het is niet anders. We gaan nu voor het eerst zonder touw af dalen wat betekent dat we onze daling gedeeltelijk moeten bepalen met onze ademhaling. Gelukkig zijn we niet bang, en zijn we binnen no time onder water! Op 5 meter diepte geeft Alex aan dat we gaan zwemmen.

Het is best pittig, want we zwemmen tegen de stroming in. Dit is zoals we geleerd hebben, want als je in het begin van de duik met de stroming mee zwemt, en je vervolgens tegen het einde van je duik tegen de stroming in moet zwemmen je waarschijnlijk sneller zonder lucht zit omdat je meer inspanning moet leveren. Tijdens het zwemmen naar de duikplek zijn we ook aan het dalen, wat we merken aan de druk op onze oren en doordat onze polscomputer aangeeft dat we dalen ;p Als we op 18 meter zitten voelt dat niet heel veel anders dan op 10 meter diepte, al zien we wel dat er minder lucht in onze tank zit. Door de hogere druk en dichtheid is het volume minder. Maar hier hebben we minder oog voor als we op de duikplek aan komen, want dat ziet er fantastisch uit!! ZO… VEEL… VISSEN!!! En ook prachtig gekleurd koraal, het is zo mooi! We zwemmen wat rond en kijken onze ogen uit. We zien onder andere een ‘grumper’ (grote dikke vis van 1,5 meter maar geen idee hoe ‘ie’ heet), een aal, en een barracuda! Helaas geen walvishaai, maar we vinden het alsnog uniek dat we op zo’n locatie als deze hebben mogen duiken.

Eenmaal boven water zijn de golven nog iets heftiger geworden en zwemmen we terug naar de boot. Marijke voelt zich niet erg goed en wilt het liefst zo snel mogelijk uit de zee en ‘vaste grond’ onder haar voeten. Eenmaal aan boord trilt ze helemaal en als ze haar ‘gear’ uit heeft rent ze naar de wc. Marijke heeft een sterke maag, maar het deinen op de golven heeft haar een beetje (nogal) zeeziek gemaakt. Van Alex krijgt ze een pilletje en na ff rustig te zitten en naar de horizon te staren begint het beter te gaan. Onderweg naar de volgende plek om te duiken, White Rock, vertelt Alex welke skills we nog moeten doen. Dit houdt onder meer in dat we onze duikmasker volledig af moeten doen en weer op moeten zetten en dan met behulp van lucht blazen door onze neus het water eruit halen. Daarnaast moeten we op de kompas moeten navigeren (dit stelt niet veel voor) en gaan ‘hooveren’ wat betekent dat we onze BCD moeten opblazen tot we van de grond komen en daarna met onze ademhaling ervoor moeten zorgen dat we blijven zweven. Daarna moeten we op de oppervlakte onze ‘weight belt’ af doen en weer terug om doen, en onze volledige BCD af doen (terwijl onze weight belt nog om is) en ‘m opnieuw aan doen. Ook moeten we de CESA doen wat niet kon bij duik 3.

Als we bij White Rock aan komen pakken we weer onze spullen en ‘suit up’! Omdat Marijke nog steeds niet lekker is, en Alex niet zeker weet of ze nu wel klaar is voor de CESA doe ik de oefening aan het begin van de duik, en Marijke aan het eind van de duik. Als Alex en ik alweer in het water liggen blijven Marijke en Jamie nog even op de boot. Dan doe ik de CESA, wat ook allemaal weer goed verloopt. Ondertussen zijn Marijke en Jamie ook het water in gesprongen en kunnen we afdalen naar de bodem. Dit doen we ook weer zonder touw en gaat zonder problemen. Het is mooi hier, gelukkig veel rustiger dan bij Chumphon en daardoor kunnen we nog beter genieten van de omgeving! We zwemmen over de bodem op 16 meter diepte en kunnen niet bevatten hoe mooi het wel niet is! Overal fel gekleurd koraal, en verschillende vissen even mooi gekleurd! We voelen ons zo bevoorrecht dat we dit mee mogen maken, echt heerlijk!! Als we achter Alex aan zwemmen begint hij naar de bodem te wijzen, en daar zien we een zeeslang! Iets verder begint Alex heel druk te zwaaien en te wijzen, maar helaas zien we niks. Later horen we dat hij vijf octopussen zag zwemmen, damn net gemist.

Daarna zoeken we een rustig plekje en moeten we wat skills uitvoeren. Alex zet een richting op mijn kompas en in die richting moeten we zwemmen. Ondertussen moet Marijke de afstand meten, 10 ‘slagen’. We gaan onderweg en na 10 ‘slagen’ tikt Marijke mij op de schouder, draaien we ons om en zwemmen we terug, waar we Alex en Jamie zien zwaaien. Daarna is Marijke de navigator en ik mag de afstand bepalen. Ook dit gaat goed! Vervolgens gaan we proberen te ‘hooveren’, oftewel zweven. Volgens Alex hebben Dive Masters hier ook nog moeite mee. We blazen beetje bij beetje onze BCD op, en als we van de grond komen moeten we proberen te blijven zweven door het controleren van onze ademhaling. We komen ongeveer tegelijkertijd van de grond en blijven ook zweven. Al snel gebaart Alex dat ik niet met mijn flippers mag bewegen, dus ik ga in kleermakerszit ‘hooveren’. Tegenover me zie ik Marijke die op dezelfde hoogte hangt en beiden ‘hangen’ we in het water. Ik zie aan haar ogen: “is dit het nou?” en moet lachen, want inderdaad dit is het en Alex begint te klappen. We hebben het geflikt! Daarna zwemmen we verder en zien we weer de zeeslang, die gevaarlijk richting onze positie zwemt maar gelukkig daarna op één hoogte blijft en onder ons door gaat. We zien nog een uniek gekleurde rog: helemaal geel met blauwe rondjes op zijn rug en daarna is het helaas alweer tijd om naar het oppervlak te gaan L Marijke moet de CESA met Alex uitvoeren, en ik ga met Jamie alvast naar het oppervlak.

Op het oppervlak duurt het niet lang voordat Marijke en Alex omhoog komen. De CESA kan ook worden afgestreept, top! Nu hoeven we alleen nog maar onze gewichtsbanden te verwijderen, en onze BCD uit en weer aan te doen, en dan hebben we echt onze PADI binnen. Beide skills gaan zonder problemen, yeeeaaahhhh!!! We krijgen een high five van Alex en daarna gaan we naar de boot. Eenmaal aan boord voelt Marijke zich weer een beetje misselijk, maar het gaat een stuk beter dan voorheen. We eten wat fruit, drinken wat thee, en praten met Alex en Jamie na over de duik. Alex vertelt ons dat het uniek is dat we zowel een zeeslang als een rog hebben gezien omdat roggen zich meestal ’s nachts pas laten zien, en de zeeslang ziet hij ongeveer één keer in de vier maanden. Verder probeerde hij ons duidelijk te maken dat het octopussen waren die hij zag, maar toen hij ons dat onder water probeerde te vertellen en zich vervolgens omdraaide waren ze alweer verdwenen.

Na de boottocht richting het strand zijn we allemaal best moe. We genieten er wel van om op het vaste land te zijn en spreken met Alex af dat we ons gaan opfrissen, wat gaan eten, en dat we daarna de laatste dingen voor onze PADI gaan regelen. Hij vindt dit geen probleem en moet zelf ook even bijkomen. Eenmaal bij het resort ruimen we alles op, daarna gaan we douchen, en vervolgens gaan we naar een koffie tentje. Marijke heeft behoefte aan zoet eten, en wilt het liefst pannenkoeken, maar we zien een tentje met wentelteefjes, so wentelteefjes it is! (But seriously, though: wentelteeftjes in Zuid-Oost Azië?!) Ze smaken heel goed, en we bestellen nog een fruit salade erbij. Gelukkig voelt ze zich weer helemaal de oude.

Terug bij het resort is Alex ook bijgekomen en kunnen we de laatste stappen zetten voor het aanvragen van onze PADI. We moeten per persoon twee pasfoto’s afgeven, wat ons niet heel blij maakt want ik lijk crimineel op deze foto, en Marijke kijkt nogal “insane” J Daarna moeten we ons logboek invullen waar onze vier duiken in komen te staan. In Mango Bay hebben we tot 8 meter gedoken en bij de Junkyard tot 10 meter. Daarna zijn we bij Chumphon aangekomen en geeft onze computer aan dat Marijke tot 19.1 meter diepte en ik tot 18.9 meter diepte ben gedoken. Alex kijkt ons beiden aan en zegt: “Guys, that’s not cool”. Wij moeten schuldbewust lachen maar het is niet heel netjes dat ik het niet zo goed in de gaten heb gehad, Marijke daarentegen deed het bewust – hoor ik nu. Hoe dieper hoe beter :P Maar het geeft wel aan hoe lastig het te beoordelen is onder water en ook hoe gevaarlijk het kan zijn, want het ene moment zit je op 15 meter, en het volgende wordt je meegenomen met de stroming en zak je gewoon drie meter. We schrijven als diepste punt 18 meter op. Daarna is White Rock aan de beurt en daar zijn we niet dieper dan 16 meter gegaan. En dan is het klaar! Alle papieren zijn ingevuld, alle examens zijn afgerond, en alle skills zijn volbracht! Ons PADI is binnen, woohooo!!!

Als alles ingeleverd is moet het alleen nog online ingevuld worden, maar dat neemt Alex voor zijn rekening. Hij gaat even rusten want hij voelt zich ook niet optimaal, en wij doen hetzelfde. Als we terug zijn in onze bungalow gaan we op bed liggen en slapen we allebei minimaal twee uur. Dat duiken is best vermoeiend. Rond een uur of 19 besluiten we om uit eten te gaan. Via Tripadvisor ben ik achter een tentje gekomen, SUDA Korean Eatery. Het is blijkbaar een tentje wat net geopend is en wat goede reviews krijgt. Het ligt maar op 10 minuten lopen, dus prima. Als we aankomen is het bijna helemaal leeg maar prima. We gaan zitten en we worden gelijk geholpen door een super schattig oud Thais vrouwtje. Ze helpt ons met bestellen en vertelt ons dat wanneer we een bepaald gerecht bestellen, we vier bijgerechten krijgen en een sausje. We vragen of dit genoeg is voor twee personen, waarop ze antwoord dat een voorgerecht erbij wel nodig is. Nou prima, doen we dat erbij. We bestellen een omelet als voorgerecht en als hoofdgerecht de crispy grilled pork. We krijgen als bijgerechten vier heerlijke hapjes, wat bestond uit gegrilde komkommer in een lekker sausje, Kimchi, een bakje groene pepers en ‘egg rolls’. Als we het voorgerecht krijgen eten we in totaal minder dan de helft op want we zitten al vol. En dan moet het hoofdgerecht nog komen haha! Wanneer de bijgerechten en het hoofdgerecht worden gebracht krijgen we ‘instant’ honger, dit ruikt en ziet er verrukkelijk uit! Sorry, we hadden geen telefoon bij ons dus we hebben geen foto’s gemaakt, maar geloof ons als we zeggen dat het werkelijk fantastisch was!! Het lukt gelukkig om het hoofdgerecht op te eten, en we zitten al een tijdje na te tafelen als het Thaise vrouwtje terug komt en vraagt of het gesmaakt heeft. Nou het was heerlijk, maar iets teveel haha. Daarna vraagt ze of we het resterende omelet mee willen nemen voor het ontbijt de volgende ochtend. Nou, heel graag!! We baalden allebei dat we het niet op zouden krijgen maar dit is een uitstekende oplossing. Daarna rekenen we af en lopen we met onze volle buiken terug naar huis. Daar gaan we op bed liggen en vallen we ook snel in slaap want het is een lange dag geweest, maar wat voor een dag!! Man, ik kan niet wachten op de volgende duik.

N.B. We zijn superblij om te merken dat ons blog zo goed wordt gelezen en vinden het echt ontzettend leuk dat zoveel van jullie een reactie achterlaten! Hopelijk genieten jullie net zo van onze verhalen als wij hier! Binnenkort volgen (met beetje hulp van de Gopro) ook wat foto's van onze avonturen.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

6 Reacties

  1. Marijke:
    12 februari 2018
    Heerlijk weer deze grote verslagen. Kun je iets meer vertellen over de slang? Hoe groot, wat voor kleur, gevaarlijk?
  2. Li-yu:
    12 februari 2018
    Wauw supertof om te lezen hoe jullie de PADI gehaald hebben! Alsof we erbij waren ;)
  3. Marian van Driel:
    12 februari 2018
    Heerlijk om iedere avond jullie avonturen te lezen!
  4. Wendy:
    13 februari 2018
    Geweldig om zo te kunnen volgen wat jullie allemaal meemaken! Al krijg ik wel spontaan een kleine paniekaanval als ik jullie duikverhalen lees haha! Super fijn dat jullie het ook zo naar jullie zin hebben!😘
  5. Senja:
    13 februari 2018
    Klinkt geweldig dat duiken, kan me voorstellen dat jullie daar ontzettend van genieten xxx
  6. Gerrie Kamphuis:
    15 februari 2018
    Oh ik heb het gevoel dat ik mee heb gedoken. Wat een heerlijke verhalen toch en ik krijg honger van al die tentjes die jullie beschrijven. Ga zo door. Dikke kus