Dag 38 – Fietsen in Kota Bahru

We worden om 8 uur wakker en staan om half 9 voor de bungalow omdat het ontbijt wordt opgediend tussen half 9 en half 10. Dit gebeurt achter het huis, aan de rivier. Als we aankomen zien we dat maar één tafeltje gedekt is en blijkbaar zijn we de enigen die bij Harry en Annemieke verblijven. Het ontbijt zelf stelt niet veel voor maar wordt wel speciaal door het uitzicht, want dat is fantastisch! We kunnen een groot deel van de rivier zien, wat op zich al geweldig is, maar door de rivier zwemmen varanen, sommigen van wel twee meter groot! Wij zitten met ontzag te kijken naar deze beesten en krijgen steeds meer zin in onze fietstocht.

De echte tocht stellen we nog even uit, maar we gaan wel een stuk fietsen. We hebben namelijk nog best wat vuile was en willen dat niet twee dagen laten liggen. Omdat we best ver uit het centrum zitten moeten we ongeveer 4 kilometer fietsen voor we bij een wasserette zijn. Ondertussen kunnen we de omgeving verkennen dus gaan we op zoek naar de wasserette. We rijden door kleine straatjes en worden bij bijna elk huis begroet met een vrolijk en vriendelijk “hellooooo”, dus wij zwaaien en groeten vrolijk terug. Ook zien we veel kinderen die snel het huis uit rennen en zwaaien en ook zo hard mogelijk “hello” schreeuwen, allemaal erg leuk en we voelen ons heel speciaal hier. Na even gefietst te hebben beginnen we door te krijgen waarom iedereen alles op de scooter of met de auto doet: wat een intense hitte! Het duurt niet lang of de kleding die we aan hebben kan ook gelijk mee in de was.

Als we op de grote weg aan het fietsen zijn beginnen we te merken dat we nog meer worden nageroepen. Vooral Marijke, met haar korte broek en tshirt met lange mauwen, trekt bekijks en krijgt soms norse blikken van vrouwen. Gelukkig zijn de meeste mensen heel vriendelijk en roepen alleen maar vriendelijke begroetingen. Na even zoeken vinden we de wasserette, en moeten we in de wachtrij plaatsnemen. Voor ons zitten nog drie mensen te wachten op een wastrommel met ieder drie grote manden vol met was, komen wij aan met onze plastic tas met een paar kilo kleding. Na een uur wachten mogen wij, wassen duurt een halfuur, drogen 25 minuten, en dan is alles weer helemaal schoon! Terug fietsen we weer door de hitte en beseffen we ons dat de fietstocht iets zwaarder gaat worden dan we op voorhand dachten.

Terug bij Pesir Belanda pakken we onze spullen die we op de fiets mee willen nemen (water, Gopro, telefoon) en maken een kleine rugzak met wat kleding klaar bij de receptie. Deze worden door de eigenaresse van de homestay waar we verblijven opgehaald, luxe! Als we weg willen rijden komen Harry en Annemieke ons gedag zeggen. Marijke vraagt of ze zo, in korte broek en lange mouwen, wel kan gaan fietsen. Ze raden Marijke beiden aan om toch maar een lange broek aan te trekken omdat de mannen hier niet gewend zijn aan zoveel ‘naakt’ en daardoor handtastelijk kunnen worden. Om dit te voorkomen trekt Marijke een lange sportbroek aan. Het is ontzettend heet maar dit liever dan constant nagefloten en betast te worden door de inwoners.

Om 16 uur fietsen we weg en volgens de route hoeven we maar 15 kilometer te fietsen, maar als je onze 13 kilometer van de tocht naar de wasserette erbij optelt komen we toch al dicht bij de 30, en dat allemaal in deze hitte. Nou daar gaan, we op naar het avontuur! Onderweg zien we heel veel mooie natuur, een paar kleine tempels, leuke huizen en overal vrolijke inwoners. De afstand is niet veel en we hebben het zo gefietst, maar doen het lekker rustig aan (we houden Nederlands’ tempo van 20 km/u aan). Ook weten we dat we om half 6 met een bootje worden opgepikt door de eigenaresse van de homestay en naar het vissersdorpje worden gebracht waar we de komende twee nachten zullen verblijven.

Eenmaal bij het haventje zien we heel veel boten liggen en heel veel enthousiaste mannen die roepen: “Aah to Kok Majid, to Kok Majid”. We worden bijna een boot ingesleurd als we zeggen dat we worden opgepikt door iemand. Dit begrijpen ze niet en gelukkig kan een mevrouw die Engels spreekt als tolk fungeren. We vertellen dat we worden opgepikt door iemand van de homestay dus geen behoefte hebben aan een boot. Zij begrijpt het, brengt de boodschap over aan de mannen, en een hoop teleurgestelde gezichten zijn het gevolg. We wachten een paar minuten en dan worden we door een paar jonge jongetjes aangesproken die zeggen dat ze van de homestay op Pulau Sari zijn, top! We brengen de fietsen aan boord en gaan zitten. Na een kwartier varen komen we aan bij het vissersdorpje en is het een drukte van jewelste. Er zijn heel veel jongens bezig met een soort van voetvolley, maar dan met een lager net en een kleinere bal gemaakt van bamboe. De jongen die ons heeft aangesproken belt zijn zus om ons op te pikken van de stijger en naar het huis te brengen. Ondertussen zitten wij te kijken naar de sportende jongens, en worden wij nieuwsgierig bekeken door de niet-sporters.

Na een tijdje komt de eigenaresse aan fietsen en zij spreekt gelukkig wel goed Engels. Ka ‘Ila vertelt ons dat ze hier een nationale sport spelen in Thailand en vraagt of ik mee wil doen. Nou dat wil ik best, hooghouden met een balletje moet me nog wel lukken al heb ik bijna een jaar niet meer gevoetbald. Gelukkig gaat het goed, en sla ik geen figuur. Toch staat Marijke te lachen, maar dat komt vooral doordat ik meer dan een kop groter ben dan alle deelnemers en dus letterlijk er met kop en schouders bovenuit steek. Ondertussen komen steeds meer mensen kijken en word ik door de organisatie op de foto gezet, lol. Na een paar rondes mee te hebben gedaan is het mooi geweest en gaan we naar onze verblijfplaats. We slapen in het ouderlijk huis van Ka ‘Ila en we worden begroet door haar moeder, een schattig oud vrouwtje. Ook komt een klein katje, Chi Chi, van een paar maanden oud kijken en knuffelen waardoor we moeten denken aan Mr. B. Whitebeard die er nu waarschijnlijk helemaal niks van snapt dat er nu iemand anders in ons huisje woont.

We gaan ons opfrissen en nog een beetje over het eiland lopen. Dan om 20 uur worden we verwacht voor het avondeten. Ka ‘Ila heeft iets heerlijks bereid en we zitten te smullen! Marijke heeft het recept gelukkig genoteerd want dit willen we zelf ook maken. Na het eten gaan we in de woonkamer zitten. Daar zien we dat de familie voetbal aan zet, dat wordt fanatiek gevolgd door Ka ‘Ila’s ouders (ja beiden) en haar broers. Kelantan speelt, het team uit de regio en ik wordt ook aangetrokken tot de tv. Marijke blijft op een afstand kijken, maar ik ben helemaal gefixeerd door het spel wat zich voltrekt op de tv en leef mee met elk balcontact. Helaas Kelantan, komt in de eerste helft op achterstand, maar weet dit in de slotfase van tweede helft om te buigen tot een 3-2 overwinning! Veel gejuich in het huis, dat de kinderen al slapen maakt dan niet uit. Daarna is het bedtijd voor iedereen. Marijke en ik slapen op een kamer naast de woonkamer, met onze eigen badkamer, super luxe! We praten nog wat na over de eerste dag en vinden het allebei leuk hier. Dan vallen we in een diepe slaap.