Dag 91 – De Filipijnen: “Hello Ma’am, Hello Sir”

18 april 2018 - Puerto Princesa, Filipijnen

We landen om 6 uur lokale tijd in de Filipijnen, in Manila, het is hier een uurtje later dus dat is gevoelsmatig weer even wennen. We hebben in het vliegtuig allebei een uur of twee kunnen slapen en daar zijn we heel blij mee. Volgens mij lag ik al te slapen terwijl het vliegtuig nog aan het taxiën was, zo moe was ik.

Eenmaal in Manila moeten we eerst ons gratis toeristenvisum zien te regelen, en dit gaat verrassend makkelijk. Het enige dat we hoeven laten zien, is onze vlucht naar Bangkok om aan te tonen dat we de Filipijnen binnen 30 dagen weer zullen verlaten. Hierna moeten we onze bagage ophalen en weer inchecken voor onze volgende vlucht naar Puerto Princessa. Ook dit gaat allemaal gemakkelijk en voor we het weten lopen we in de aankomsthal. Hier pinnen we de benodigde peso's, regelen we allebei een simkaartje omdat het schijnt dat de wifi niet al te best is en eten we een ontbijtje. Hierna gaan we door de douane naar onze gate, want om half 9 vertrekt onze vlucht alweer.

Bij de gate slapen we afwisselend allebei nog een half uurtje en dan vertrekt onze vlucht. Het is een prima vlucht en maar een klein stuk, want binnen anderhalf uur staan we weer met onze beiden benen op de grond. In Puerto Princessa gaat het wederom snel met de bagage (wie had dat gedacht? Zo in de Filipijnen?) en rond 10 uur lopen we de aankomsthal in. Helaas durfden we bij het boeken van de bus geen risico te nemen en hebben we pas om 12 uur een bus vanuit Puerto Princessa naar Sabang. Niets aan te doen, we zijn nu toch al lang aan het reizen. Als we het vliegveld uitlopen, slaat de hitte ons om de oren en worden we verrast met een fanfare. Deze speelt vrolijke nummers en heet op deze manier de bezoekers welkom. Iets achter de fanfare valt ons oog op een koffietentje en hier brengen we de volgende twee uur door.

Dan pakken we de bus naar Sabang, en stoppen halverwege om een toegangsbewijs naar de ondergrondse rivier te kopen. Dit is één van de zeven natuurwonderen op de wereld en de reden dat we in Sabang willen blijven overnachten. Verder is het plaatsje Sabang niet heel boeiend, maar je moet in Puerto Princessa je toegangsbewijs regelen, want dat schijnt daar niet te kunnen. Na een snelle lunch vervolgen we onze tocht naar Sabang. Over slingerweggetjes en in een (veel te klein) zitplaatsje komen we na ongeveer 2 uur rijden aan.

Sabang blijkt prachtig te zijn. Een klein dorpje aan een prachtig wit strand en azuurblauwe zee. We hebben nog geen accommodatie geboekt, omdat er eigenlijk nergens internet is op het eilandje. Ons voornemen is dus om langs het strand te lopen en ergens een bungalow'tje te boeken. We hebben via TripAdvisor wel het een en ander gevonden, en lopen naar onze eerste keus: Hill Myna beach cottages. We hebben gelezen dat we kunnen (moeten) afdingen op de prijs voor de overnachting, dus een beetje zenuwachtig komen we er aan. Er is plek voor ons, maar de bungalow kost 1000 peso's per nacht (€16) en wij mogen er voor 900 slapen van die meneer. Maar afdingen kun je altijd proberen, dus vragen we of 600 peso's (€10) ook goed is. En eigenlijk gelijk zegt de man ja, dat is goed. Waardoor we denken dat we er nog meer van af hadden kunnen praten. Haha. Maargoed, €10 per nacht is een prima prijs en snel gaan we naar het bungalow'tje. Het is een klein huisje van bamboe met een slaapkamer van 10m2 en met een klein badkamertje. Er is overdag geen stroom, de douche geeft alleen koud water (geen probleem in deze temperaturen) en de wc moet je met een bak water doorspoelen. We ploffen op bed neer en slapen tot een uur of 6 en worden wakker van de lamp die aanspringt, omdat het avond is en we tussen 18 uur en 7 uur stroom hebben. Een beetje versuft kijken we elkaar aan en besluiten gelijk maar wat te eten. Gelukkig heeft Myna Hills een prima chef en met picknicktafels op het strand. Hier gaan we zitten, bestellen een koude San Miguel Light (equivalent van een corona) en allebei een Filipijns gerecht van de kaart waarbij we geen idee hebben wat het is. Allebei de maaltijden blijken wokgerechten te zijn en ze zijn heerlijk! De rest van de avond brengen we door met biertjes op het strand en later nog even lezend in de bungalow. Daarna gaan we snel slapen, want morgenochtend willen we naar de ondergrondse rivier en het schijnt in de ochtend rustig te zijn, omdat de meeste mensen vanuit Puerto Princessa een dagtrip maken. Als we 's ochtends kunnen gaan, hebben we hopelijk een rustige tour zonder dat er overal Chinezen op onze foto's staan ;-)

Terugkijkend op de dag beseffen we allebei hoe anders de Filipijnen zijn dan de andere Aziatische landen die we tot nu toe hebben bezocht. Het is er veel Spaanser, en soms lijkt het een kruising tussen Spanje en Mexico. De mensen zijn vriendelijk maar commercieel en proberen vanalles en nogwat aan je te slijten. Constant word je aangesproken met hello ma’am (klinkt als een langgerekt maaaaaaaam) of hello sir. Massage Sir? Massage Ma’am? Het is weer even wennen. Daarnaast is het in de Filipijnen echt tropisch warm, en doen ze hier niet echt aan airconditioning. Filipijnse airconditioning in de bus betekent dat er gewoon geen ramen in zitten. Over het vervoer gesproken, overal zie je gekleurde bussen en “trykes” rijden. Een tryke is een motor met daaromheen een botsauto gebouwd, wederom geverfd in de mooiste kleuren! Zowel de bussen als de trykes zitten volgepropt met mensen en wij kijken na de eerste dag er al niet meer van op dat er mensen op het dak van bepaalde voertuigen zitten om zich van a naar b te brengen. Al met al dus een nieuw land, met nieuwe indrukken, maar het is wel een beetje wennen. Al is dat ook niet verkeerd ;-)

1 Reactie

  1. Marijke:
    4 mei 2018
    Hoe doen ze het met het Vlees en bier etc als ze zo weinig stroom hebben? Overal generatoren?