Dag 107 - Slechtste reisdag ooit!

Ik word om 6 uur wakker, ditmaal niet vanwege de felle zon maar een hele heftige buikpijn. Ook Marijke is vroeg wakker en voelt zich niet helemaal 100. Het kan aan de drank liggen, maar wij verdenken de burgers van Ala-E. Het duurt tot 9 uur voor ik me een beetje mens voel en het bed uit durf. Ondertussen heeft Marijke een paar broodjes gehaald en een blikje cola om de maag tot rust te manen. De cola helpt. Om half 10 checken we uit en lopen we richting de 'bushalte' voor de shuttle bus naar het vliegveld.

Eenmaal daar nemen we plaats op de krukjes, wachten op de bus en vermaken ons door te kijken naar een klein varkentje dat heel druk aan het eten is. Tegen 10en verschijnt dus bus en kunnen we gaan. Ik ben me steeds slechter gaan voelen dus kijk niet heel erg uit naar de busrit, maar het valt gelukkig allemaal mee en een halfuur later komen we aan bij het vliegveld. Als we uitstappen zien we een gigantische rij, we staan meer dan honderd mensen voor ons te wachten dus dit gaat nog wel even duren. We kunnen niks anders dan aansluiten. Marijke zet mij neer op een bankje en gaat in de rij staan. Dit waardeer ik enorm want ik sta heel onvast op mijn poten.

Na een uur gewacht te hebben kunnen we eindelijk door de douane, alleen maar om erachter te komen dat er een zelfde rij staat te wachten voor de incheckbalie, fffffuuuuuuuuuucccckkkkkk!! Hoppakee, weer achteraan aansluiten. We zijn er beiden goed klaar mee. Het inchecken blijkt ook nog een heel gedoe want Philippine Airlines hanteert een gewicht van maximaal 10 kilo voor de ruimbagage, waar de meeste vliegmaatschappijen 15 kilo hanteren. Hierdoor moet bijna iedereen spullen uit zijn backpack halen en in de handbagage doen. Erg tijdrovend en frustrerend omdat de 'extra' kilo's alsnog aan boord van het vliegtuig komen. Ruim een uur later zijn we ingecheckt en zoeken een plekje voor de gate, alleen maar om erachter te komen dat onze vlucht een halfuur vertraging heeft. Gaat lekker zo. Inmiddels is mijn misselijkheid een beetje gezakt en ben ik alleen nog maar moe. Tegen 13en kunnen we boarden en zijn we klaar om Palawan te verlaten.

Tijdens de vlucht probeer ik het me gemakkelijk te maken en wat te slapen. Dat laatste lukt aardig tot halverwege de vlucht. Ik schrik wakker en kan nog net aan Marijke duidelijk maken dat ik een zakje nodig heb. In de haast kan ze er geen vinden en loopt ze richting de steward achterin het vliegtuig. Ik voel me misselijk en heb NU iets nodig dus loop erachteraan. Marijke heeft ondertussen de steward ingelicht en hij ziet me al aankomen. Snel pakt hij twee zakjes en biedt zijn stoel aan om even op bij te komen. Mijn brein accepteert dit genereuze aanbod maar voor ik bij zijn stoel aan kom wordt het me zwart voor de ogen en stort ik naar beneden. Ik kan me nog net in evenwicht houden door een stoel beet te pakken en neem vervolgens - met de grootst mogelijke moeite - plaats op de stoel van de steward. Als ik eenmaal zit krijg ik van de stewardess (waar komt zij vandaan?) een zakje aangereikt en dit komt geen moment te laat. Ondanks dat ik de hele dag nog niks gegeten heb lukt het om de hele zak vol te gooien met mijn maaginhoud. Zelfs een tweede zakje krijg ik voor de helft gevuld: er is iets goed mis met mij. De steward biedt wat water aan en na een paar slokken durf ik omhoog te kijken waar ik Marijke's geschrokken gezicht zie. Ze zegt dat ik uit het niets lijkbleek was geworden. Zo voelde ik me ook dus dat kan wel kloppen. Het legen van mijn maag lucht wel op en ik krijg iets meer kleur. Twee mensen zijn zo lief geweest om van plek te ruilen dus nu zitten Marijke en ik helemaal achterin het vliegtuig, dichtbij de kotszakjes. De rest van de vlucht word ik door Marijke, de steward, stewardessen en medepassagiers goed in de gaten gehouden maar de show is ten einde, voor nu.

Als we geland zijn lopen we naar de bagage-banden en pikken we snel onze bagage op. Helaas kunnen we nog niet weg: onze vlucht naar Manilla op 15 mei is 5 uur vervroegd wat betekent dat we 10 uur in Manilla vast zitten en Marijke gaat bij Cebu Pacific checken of hier iets aan gedaan kan worden, en mijn simkaart is ermee opgehouden dus ik ga op het vliegveld op zoek naar een winkel die mij kan helpen. Al met al, precies waar we zin in hebben als je, zwak, vermoeid en misselijk bent...

We landen om half 3 en om half 5 verlaten we het vliegveld, zonder gerepareerde simkaart maar met een nieuwe vlucht! Marijke heeft geregeld dat we gewoon om half 2 naar Manilla vliegen, werkelijk fantastisch!! Als we de vertrekhal uitstappen en richting de bushalte lopen zien we twee gigantische rijen staan: één voor de bus naar Cebu City, de ander voor de taxi's. Na een overleg van 2 seconden besluiten we om een Grab te bestellen en twee minuten later zitten we in de hemelse airco van de Toyota Vios, met een amaretto geurvanger. Fijn. In de tijd dat we moesten wachten heeft Marijke een hotel gevonden, Kiwi Hotel, waar ze als het goed is nog één kamer vrij hebben dus daar gaan we naartoe en hopen op het beste. Om nu door de hitte van Cebu te moeten lopen en een verblijfplaats te vinden zou vreselijk zijn en dus duimen we voor een kamer.

Volgens maps.me is het maar 7 kilometer van het vliegveld naar het hotel maar wij doen er ruim een uur en een kwartier over. Overal staat het vast! We zijn de A2 tussen Utrecht en Amsterdam in de spits gewend, maar dit slaat alles. Blijkbaar zijn de Filipinos eraan gewend want we zien al snel mannen tussen het verkeer door lopen die flesjes water verkopen. We zijn er beiden goed klaar mee en blijven hopen dat er een kamer vrij is.

Na een rit waar geen einde aan leek te komen hebben we eindelijk het Kiwi Hotel bereikt. Marijke gaat navragen wat er nog vrij is. Blijkbaar alleen nog een driepersoons kamer waar we het volle pond voor moeten betalen. Marijke kijkt me aan om te vragen wat ik wil en ze herkent het antwoord dat mijn lichaam uitstraalt: boeken!! Ze boekt gelijk voor twee nachten en vijf minuten later stort ik in op een groot zacht bed. Marijke gaat even wat fruit en crackers halen en laat mij op bed achter. Ze zorgt al de hele dag fantastisch voor me!! I'm a very lucky man. Als ze een uur later terug komt treft ze mij aan in precies dezelfde houding. Vier uur later word ik wakker, notabene van de kou. Voor het eerst sinds Sa Pa heb ik het koud, terwijl ik onder twee dekens lig. Marijke ligt naast me en hoeft me niet eens aan te raken om te weten dat het mis is, ik gloei namelijk net als een heet kooltje. Gewoon uitzieken, het enige wat we kunnen doen. Gelukkig heeft Marijke voor twee nachten geboekt want zo'n reisdag als vandaag willen we liever niet nog een keer meemaken.