Dag 14 – Reis, reizen, verreisd, PARTY!!

Goedemorgen, het is hier 1 uur en ik heb anderhalf uur geslapen, SCORE! Als ik me omdraai lukt het om nog een uurtje te pakken maar vanaf half 3 ben ik klaar wakker. Ik steek m’n hoofd achter het gordijn en geniet vanuit m’n bed van het passerende landschap. Dit is goed zichtbaar ’s nachts dankzij de (bijna) volle maan. Het is helder, en ik verbaas me over het niemandsland waar we doorheen razen. Geen lampen, geen auto’s, geen mensen: helemaal niks. Ik probeer te slapen, maar het lukt niet en dus pak ik m’n boek er maar bij, in de hoop dat ik daardoor in slaap val. Helaas, m’n boek is te spannend (de Millennium trilogie van Stieg Larson) en ik ben nog steeds wakker als de wekker om kwart voor 5 gaat. Door het geluid van de wekker begint er in het bed boven mij ook wat tot leven te komen. Marijke komt bij me liggen en samen kijken we naar het landschap. Ze vertelt dat ze bijna de hele tijd geslapen heeft en dus gewoon 7 à 8 uur slaap heeft gepakt: jaloers!

Om 5 uur trekken we ons lichaam uit bed en gaan onze spullen opruimen. De trein heeft een beetje vertraging, maar om half 6 rijden we het station binnen bij Don Mueang Airport. We stappen uit en worden overvallen door de warme deken van Bangkok, wat een hitte om half 6 ’s ochtends! Dit was wennen na onze koude nachten, en relatief koele dagen in Chiang Mai en Pai. Als we onze weg vervolgen naar het vliegveld komen we een paar bordjes tegen met restaurants en cafés, en een koffie lusten we allebei wel. Op de één of andere manier lopen we een hotel binnen en gaan daar op zoek naar het restaurant. We lopen de receptie voorbij en zien het restaurant, maar dat is gesloten, shit. Als we iets verder door lopen zien we om een hoekje in een verdekt halletje twee banken staan en één van die banken begint ons te roepen. “Pssst, he kom eens hier. Ik heb een plekje om ff te chillen voor jullie vlucht vertrekt.” Pfff nou vertrouwden wij die banken wel, en voor we het wisten lagen we languit te chillen.

Half 7 werd ik door Marijke gewekt want een Thais vrouwtje vroeg ons of we een kamer hadden in het hotel. Marijke zei dat we het restaurant niet konden vinden, de wanhoop nabij waren, en dat deze lieve banken ons wel wilden helpen. De mevrouw was gelukkig heel lief en begon te lachen, het restaurant was gewoon open maar we hadden blijkbaar ergens een verkeerde afslag genomen. Iets fitter pakten we ons backpacks en gingen naar het restaurant. Daar aangekomen hadden we geen zin meer in koffie dus liepen we door naar het vliegveld in de hoop daar een plekje te vinden waar we ff konden slapen. Het duurde niet lang, of dit hadden we gevonden. Een ruimte vol met rijen stoelen, en precies twee tegenover elkaar waren vrij. Er lagen meer mensen languit over de stoelen heen te slapen dus ik dacht, dat kan ik ook! Marijke voelde zich best fit dus zij ging lezen en ik heb een tijd lekker getukt.

Rond 8 uur begonnen we trek te krijgen en omdat we al de hele tijd naast een Subway tent zaten zijn we een broodje gaan halen. Helaas sprak het meisje achter de toonbank niet zo goed Engels en hebben we met handen en voeten duidelijk gemaakt wat voor broodje, met welke ingrediënten, en welke saus we het wilden hebben. Dit is een oefening voor de rest van onze reis, want hoewel ze in Thailand overal vrij goed Engels spreken, zal dit niet in elk land dat zo zijn. Het smaakte prima, maar vulde niet echt. Toch zijn we een tijd blijven zitten, en vanaf half 10 konden we onze backpacks inchecken. Dit ging allemaal makkelijker en sneller dan gedacht dus zijn we daarna door de douane gegaan en hebben bij de gate zitten wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Ook hier stonden weer rijen stoelen waar ik nog even heb kunnen slapen. Ondertussen was Marijke op het Wi-Fi van het vliegveld gegaan en kwamen we erachter dat Jozef (Jo) ook had besloten om naar de full moon party te gaan, gezellig! Hij was nu al klaar met Khao Sok vanwege het slechte weer en had ook wel zin gekregen in een goede party. We vertelden dat wij in het Om Ganesh hostel verbleven en het leuk zou zijn als hij daar ook naartoe zou komen. Hij zou eens kijken wat hij kon regelen. Ik log ook in het Wi-Fi en zie dat ik het beste mailtje ooit heb ontvangen: “Beste Stijn, we zijn verheugd je te kunnen feliciteren met het behalen van je diploma voor de Master Finance!” Woohoowowwww, fucking YES!!!! Gelijk uitchecken bij de UvA voor we moeten boarden, houdou!

Ondertussen ging de tijd voorbij, en vanaf 12 uur konden we boarden. Iets later dan gepland, maar om half 1 stegen we dan eindelijk op. De vlucht zou maar 45 minuten duren, maar dit was genoeg tijd om even wat slaap in te halen. Dit lukte ook goed, en voor ik het wist landen we in Surat Thani. We stapten uit het vliegtuig, hadden om kwart voor 2 onze bagage, en gingen op zoek naar de bus die ons naar Donsak zou brengen. Omdat het allemaal zo snel ging hadden we mazzel! We kunnen een bus eerder mee naar Donsak en hebben daardoor de kans dat we een ferry eerder naar Koh Phangan kunnen nemen wat zou betekenen dat we niet om 20.30 uur, maar om 18.30 uur op het eiland aan komen! He-le-maal mooi!

De bus rijdt om 2 uur weg en het is best afzien. De airco staat op vol vermogen maar het is alsnog ontzettend warm. Om half 4 stappen we uit en gaan op zoek naar het bureau waar we onze ferry tickets kunnen afhalen. Deze staan wel op Marijkes telefoon, maar blijkbaar moet je een fysiek kaartje hebben. We zijn een beetje gestrest omdat we niet weten hoeveel tijd we nog hebben voor de ferry vertrekt. Om de tijd efficiënt te verdelen gaat Marijke in de rij voor de tickets staan en ga ik, met m’n backpack en rugzak om, de supermarkt in voor wat te eten en drinken. We hadden vanaf half 9 niks meer gegeten en dat begonnen we wel te merken. Echt voedzaam eten hadden ze niet in de mini-mart, dus dan maar wat chips en nootjes. Als ik Marijke weer vind is ze aan de beurt. Ze geeft haar telefoon af waar de code op staat en na een paar minuten krijgen we de tickets. Het is inmiddels kwart voor 4 en we stressen nog steeds want we willen deze boot absoluut niet missen. Als we naar de boot lopen is het boarden net begonnen. We geven onze tickets af, mogen door en dan kunnen we een beetje relaxen. Om het te vieren wilt Marijke een foto maken met haar telefoon, maar shit die ligt nog achter de balie bij het bureau! Fuck fuck FUCK! Snel terug lopen en maar hopen dat Marijke nog terug mag om haar telefoon te halen. Gelukkig komt net op dat moment een mevrouw van het ticket bureau aanlopen met Marijkes telefoon. Ze ziet Marijke, geeft haar de telefoon, en we kunnen haar niet genoeg bedanken! Nog een beetje beduusd lopen we naar de boot, gaan op het tweede dek zitten, en pas dan kunnen we ontspannen. Op de één of andere manier zien we ook dan pas op wat voor prachtige plek we ons bevinden! Een heldere blauwe zee, een parelwit strand, steile hoge rotsen met op de top wat huisjes, helemaal fantastisch! We hopen dat Koh Phangan hier ook maar een beetje op lijkt, want aan dit uitzicht kunnen we wel wennen.

Op de boot zitten we te chillen en al snel vallen onze oogjes dicht. We zijn allebei kapot, voelen ons vies want we zweten aan alle kanten, en hebben nog steeds honger: kortom we zijn totaal verreisd. Nadat we onze korte broeken en slippers aandoen, koelt het iets af, maar het is nog zo heet, dus verplaatsen we ons naar het achterdek en vinden weer vier vrije stoelen waar ik vrij snel op in slaap val. Een kort maar prettig dutje is het gevolg. Rond half 7 leggen we aan in Koh Phangan en lopen we bepakt de boot af, op zoek naar een bus of taxi die ons naar Haad Rin kan brengen waar de full moon party wordt gehouden. Al snel vinden we een green taxi (dezelfde auto’s als de red taxi’s in Chiang Mai allen nu in het groen) die ons voor 150 baht pp naar Haad Rin brengt. We zijn allebei zo moe dat we het helemaal prima vinden en nemen plaats. Als de bus even later vol zit vertrekken we en na een heuvelachtige tocht komen we rond 19.15 uur aan in Haad Rin. Vanaf het busstation is het nog 6 minuten lopen naar ons hostel. Dit zijn best gezellige 6 minuten, want we zien al veel mensen met fel gekleurde shirts en verf op hun lichaam langs komen, zien verschillende barretjes die vol zitten, en overal klinkt muziek. Als we bij ons hostel aankomen worden we overvallen door de sfeer: keiharde muziek, overal buckets met drank, en genoeg verf om jezelf van top tot teen te versieren! We weten wat ons te doen staat: inchecken, douchen, eten, en dan de knop om en gaan feesten!

Inchecken is zo gebeurd en het is een heel gezellig hostel. We worden naar onze kamer gebracht en komen erachter dat deze (cell)block A heet, haha! Als de deur open gaat zien we een smalle ruimte met maar liefst 7 stapelbedden naast elkaar en de naam is dus best toepasselijk. Toch zijn de bedden niet klein en is er genoeg ruimte om je spullen tegenover je bed neer te zetten. Marijke en ik krijgen naast elkaar het bovenste bed aangewezen, wat er een beetje armetierig uit ziet maar we verwachten toch niet veel te gaan slapen dus het is prima. We droppen onze backpacks, pakken schone kleding en een handdoek, en gaan op zoek naar de douches. Ondertussen zien we dat het hostel iets van 10 van die ruimtes heeft en ondanks de vermoeidheid kan m’n hoofd nog net een sommetje maken: 10 kamers met allemaal 14 bedden betekent zo’n 140 man, en te bedenken dat we tijdens de nacht van de full moon party per persoon 27 euro betalen voor een bedje in een dorm staat de volgende rekensom gelijk aan dikke vette winnest voor onze host! We vinden dit niet onredelijk want hij zorgt ondertussen voor een hele vrolijke sfeer door goede party muziek te draaien, iedereen één gratis bucket met drank aan te bieden, en wie maar wilt te voorzien van verf en kwasten.

Goed, snel gaan douchen, dan kunnen we ons ook snel in het feestgedruis gaan mengen. Na een lauwe douche voelen we ons als herboren! Heerlijk om die viezigheid van je af te spoelen. We kleden ons om en bereiden ons voor op de volgende stap: eten. Om 20 uur lopen we het hostel uit, en na 100 meter zien we het restaurant Lucky Crab wat best vol zit dus dat is een goed teken. We krijgen een tafeltje voor twee, ik bestel een biertje en Marijke een spa rood en een red bull. We bestellen ook gelijk het eten en genieten ondertussen van de groepen die buiten langs lopen. Dan bedenken we ons dat we ook een full moon party shirt moeten hebben, en besluiten om na het eten een lekker fout shirt uit te zoeken. Ondertussen hebben we contact met Jo. Hij zit in een hotel wat ongeveer een uur rijden van Haad Rin af zit en vraagt zich af waar we gaan meeten. We geven aan dat we nog moeten eten en verven, dus bij ons hostel is een goed punt om te starten. Hij kan daar om 22 uur zijn, wat ons ook genoeg tijd zou moeten geven om te eten, kleren uit te zoeken, te verven, en een eerste bucket naar binnen gewerkt te hebben. Helaas loopt het anders. We wachten, en wachten, en wachten op ons eten maar er komt niks. Na een paar keer vragen krijgen we te horen dat het er zo aan komt, ja ja dat zei je de vorige keer ook. Naast ons zit een groep Engelse jongens die er al langer zaten dan wij en ook nog geen eten hadden ontvangen, wat onze moed nog verder laat zakken. We hebben ook nog steeds zo ontzettend veel honger. We hebben om ’s ochtends een broodje Subway gegeten wat niet echt vult, en verder alleen maar wat chips en nootjes. Ondertussen zien we dat twee meiden die na ons kwamen al wel hun eten hebben ontvangen, hoe dan?! We proberen ons niet te laten kennen, want we zijn na zo’n lange reis eindelijk hier en de knop moet om. Uiteindelijk krijgen we om half 10, na meer dan een uur wachten, ons eten. Ondanks dat we het snel opeten moet wel gezegd worden dat het heel lekker was. Daarna gaan we onmiddelijk op zoek naar een fout shirt. We vinden allebei een prachtig fout hemd: Marijke een tie dye hippie shirt waarvan de onderkant in franjes was geknipt en ik een zwart hemd met allemaal gekleurde verfspetters.

We lopen terug naar het hostel en zien dat bijna iedereen al naar het strand vertrokken is, damn you Lucky Crab! We halen een bucket en komen erachter dat deze alleen gratis waren tot 22 uur, double damn you Lucky Crab!! We gaan aan een tafeltje zitten om onszelf en elkaar onder te kliederen met verf maar merken dat bijna alle verf op is, tripple damn you Lucky Crab!!! Gelukkig ziet onze host ons en pakt nog wat verf, blijkbaar had hij meer dan genoeg ingeslagen, let the fun begin! Als Marijke net klaar is met een mooie oranje streep op mijn hoofd te tekenen komt Jo aanlopen. Hij haalt ook gelijk een bucket, schuift aan, en begint met zichzelf onder te kliederen. Na een kwartier en verscheidene potjes verf later vinden we dat het er lekker fout uit ziet, en zijn we klaar om te gaan!

Onderweg naar het strand worden we meegenomen in het feestgedruis en hebben we er super veel zin in! Het is druk, maar je kan je nog goed bewegen en het loopt allemaal goed door. Eenmaal op het strand kijken we onze ogen uit, wat een gigantische mensenmassa! We mengen ons ertussen en staan lekker te feesten. Helaas zijn onze buckets al weer op, maar staat er een raar Thais mannetje buckets te verkopen. Zijn tent heet “Fucking Strong Buckets”, wat een gast haha! We halen er twee en daarna gaan we op verkenning. We merken al snel dat het op elke plek even leuk en gezellig is. Overal vrolijke mensen, er wordt goede muziek gedraaid en de drank smaakt heerlijk: alle ingrediënten voor een onvergetelijke avond!

In de verte zien we het befaamde brandende springtouw, daar moeten we heen. Aangekomen zien we volwassen mannen de grootste lol hebben met iets wat ze waarschijnlijk in geen jaren meer hebben gedaan, touwtjespringen. Twee Thaise mannen staan op een 1,5 meter hoog plateau ongeveer 5 meter van elkaar met handschoenen aan een brandend touw rond te slingeren voor de toeristen die hun kunsten mogen laten zien. Het gaat eigenlijk meer fout dan goed want door de drank kunnen de meesten niet meer timen wanneer ze moeten springen en door het rulle zand is het lastig om genoeg kracht te geven en over het brandende touw heen te springen, wat ongeveer 40 centimeter boven de grond hangt. Toch lukt het sommigen om ongeschonden touwtje te springen door na + 10 keer springen weg te duiken en de volgende persoon de kans te geven. Er was één gast die er letterlijk uit sprong: hij wist met een salto over het touw heen te springen wat het hele publiek gek maakte! Na een tijdje gekeken te hebben weten Marijke en Jo genoeg, zij moeten dit ook proberen. Ik bedank voor het aanbod. Het duurt een tijd maar Marijke en Jozef slagen er dan toch in om vooraan te staan en er voor te gaan! Jozef springt één keer alleen, daarna springt Marijke erbij en springen ze samen, en nog een keer! Dan duikt Marijke soepeltjes eruit en is Jozef alleen, die bij de eerste de beste zwaai onderuit wordt gehaald door het touw, ai! Gelukkig doet het geen pijn en houdt hij er nauwelijks iets aan over, maar ze hebben het gedaan, heel vet!

Daarna is het tijd voor een pilsje, maar onderweg komen we een groot podium tegen van metalen stangen wat ongeveer 5 meter boven de zee uit steekt. Ik die toch een beetje baal dat ik niet mee heb gedaan met touwtje springen wordt door Jo overgehaald om erin te klimmen. Marijke is zo lief om op onze schoenen te passen, dus trekken we onze schoenen uit, lopen de zee in en beginnen met klimmen. Boven aangekomen vinden we een fantastisch aanzicht: een heel strand vol met mensen dat helemaal los gaat!

Na de ‘klimmuur’ gaan we met ons 3en ergens op het strand chillen. Al snel worden we gejoined door een straal bezopen gast uit verweggistan (we hebben niet kunnen achterhalen uit welk land hij komt). Hij gaat op het zand liggen, legt z’n hoofd op Jozef’s schoot en vraagt: “Can I be with you?” Wij snapten er niks van, en vonden het wel grappig dus prima. Daarna ging onze gast toch maar met zijn hoofd op het zand liggen. Wij praatten verder en plotseling vraagt onze gast of hij aan z’n vriend kan uitleggen waar hij is en geeft zijn telefoon aan mij. Ik probeer het zo goed mogelijk uit te leggen: tussen twee barretjes in, de cactus bar en één waarvan ik de naam ben vergeten. De persoon aan de telefoon zegt dat ze bij het brandende Koh Phangan full moon party bord staan en of we daar naartoe kunnen komen, daarna hangt hij op. Ik geef de telefoon terug aan onze gast en vertel wat we gaan doen, alleen hier heeft hij helemaal geen zin in. Hij blijft liggen, en wij blijven ook zitten want we hebben het daar best prima. Uit het niets begint onze gast te snurken, holy shit die gast is goed dronken haha. Hij heeft zijn telefoon wel unlocked dus ik pak ‘m en zet via Whatsapp zijn locatie aan en vraag aan zijn vrienden of ze ‘me’ kunnen ophalen omdat ‘ik’ helemaal niks meer kan en bezopen op het strand lig. Hier krijgen we geen reactie op, terwijl de twee blauwe vinkjes wel aangeven dat het bericht gelezen is. Op het moment dat we weg willen gaan proberen we onze gast overeind te krijgen en hem naar een bar te brengen zodat ze hem daar verder kunnen helpen. Helaas heeft hij hier helemaal geen zin in, wil niet meewerken en blijft op het strand snurken. Omdat hij echt niet uit zijn woorden kan komen, haalt Marijke een flesje water voor hem in de hoop dat hij daarvan opknapt. Een paar zuinige slokjes later valt hij wederom in slaap. We kunnen hem gewoon niet helpen. Toch kunnen we het niet laten, en maken met zijn eigen telefoon een paar selfies van ons 3tjes met hem in diepe slaap op het strand (leuk materiaal voor als hij de ochtend erna wakker wordt). Ondertussen waren er al een paar andere partygangers bij komen zitten die onze gast wel grappig vonden en ook op de foto wilden. We hebben zijn telefoon terug in zijn zak gedaan, gevraagd of de andere gasten hem, als hij wilde, wilden helpen en zijn toen verder gaan feesten.

Eenmaal terug in het feestgedruis is de sfeer nog steeds top! Al merken we wel dat het strand iets leger begint te raken. Ook merken we dat we best honger hebben na al het lopen en feesten, en alsof we een magische lamp hebben gevonden verschijnt er voor onze neus, op het strand in Thailand, een kebab tent, YEAH!!! Alle drie een kebabrol, alle drie blij. Inmiddels is het al bijna 3 uur en dan vertrekt Jozef’s bus terug naar zijn hotel. Een taxi zou hij ook kunnen nemen, maar omdat zijn hotel in een uithoek van het eiland zit zou hem dit 2,000 baht (54 euro) kosten terwijl hij gratis mee kan met de hotel shuttle. Onderweg naar zijn bus lopen we langs één van de vele kleine klinieken waar mensen worden geholpen voor een verzwikte enkel, open geschaafde wonden door een valpartij, of voor een kapot geslagen neus. En dat is precies wat we zien bij onze dronken vriend van het strand! Heel toevallig lopen we langs de kliniek waar hij net uit komt strompelen. We hebben hem ongeveer 2 uur geleden voor het laatst gezien maar toen zag hij er alleen bezopen uit. Nu zit hij van top tot teen onder het bloed. Hij is wel iets nuchterder en kan ons vertellen dat een paar Thaise gasten hem hebben aangevallen, een klap op zijn neus hebben gegeven, en zijn oorbellen en telefoon hebben gestolen. Gelukkig heeft hij zijn portemonnee nog, maar het is echt focked op! Hij gaat terug naar zijn hostel en misschien komt hij onderweg zijn vrienden tegen. Wij vragen of hij ons nog herkent en leggen uit dat we geprobeerd hebben hem te helpen, maar dat hij zelf niet wilde. Ook vertellen we dat we zijn locatie op zijn telefoon hebben aangezet via Whatsapp dus als hij zijn vrienden vindt dat hij dan ook zijn telefoon zou kunnen vinden omdat de locatie nog steeds gedeeld wordt. Volgens mij gaat het allemaal langs hem heen en loopt ie weg, maar het is wel ontzettend schrikken dat zoiets kan gebeuren. Ondertussen komt de zuster die hem behandeld heeft naar ons toe gelopen en vertelt dat hij in de buurt van de kliniek voorover gevallen is, zichzelf niet heeft opgevangen, en daardoor KO is gegaan. Dat blijkbaar mensen daarna nog zijn telefoon en oorbellen hebben gestolen, en dat de grote hoeveelheid bloed komt doordat zijn bloed zo dun was door de alcohol, en dat de bloedneus wel mee viel maar hij heeft een tijd in zijn eigen bloed gelegen waardoor het er zo heftig uit zag. We weten even niet wie we moeten geloven, maar zijn heel erg geschrokken van dit voorval.

Iets voor 3 uur komen we bij het busstation aan en staat gelukkig Jozef’s bus er nog te wachten. We nemen afscheid, gaan kijken of we nog af kunnen spreken in Koh Phangan, en anders Koh Tao, en bedanken voor de gezellige avond. Daarna gaan wij ook terug naar ons hostel, want de vermoeidheid is er goed in geslagen. Daar aangekomen gaan we weer douchen, want met die verf in bed liggen lijkt ons geen goed plan. Na het douchen liggen we in twee aparte bedden naast elkaar en gaan we ervanuit dat we niet al te lang zullen slapen, maar dat morgen een hele relaxte dag gaat worden waarop we niks hoeven. Achteraf gezien, was de full moon party nou al dat reizen waard? 100%!!!!