Dag 17 - Voor beiden een onvergetelijke ervaring

We worden vroeg (half 8) gewekt door de vogels en staan na een tijdje soezen op omdat we vandaag een 'intensieve' dag voor de boeg hebben. Het idee is om een scooter te huren en het eiland te verkennen. Eerst ergens een ontbijtje scoren, vervolgens naar een strandje rijden om te chillen, en daarna wat cruisen en op zoek naar een nieuw strandje. Om 9 uur hebben we hetzelfde merk scooter als we in Pai hadden, alleen wel eentje met 40k aan kilometers minder. Dit merk je gelijk want hij reageert een stuk sneller en stuurt beter dan de vorige!

Onderweg naar een ontbijt tentje merken we dat de 125cc hoog nodig is. De heuvels die we in Pai heftig vonden hebben ze hier ook, zijn zowaar nog steiler en kom je om de haverklap tegen. Gelukkig voelt het na een tijdje cruisen weer vertrouwd aan en zijn de heuvels geen probleem. Eenmaal bij het tentje, Joy of Life, merken we dat het een stuk meer bewolkt is en harder waait dan de vorige dagen. Daarop besluiten we om iets meer actiefs te ondernemen, en al snel kiezen we ervoor om de hoogste 'berg' van Koh Pha-ngan te gaan beklimmen: de Koh Raa met het hoogste punt op 635 meter boven zee niveau. Om deze tocht aan te kunnen bestel ik een omelet met champignons en Marijke een kokosyoghurt met fruit, allebei heerlijk!

Daarna halen we veel water, een paar muesli repen, en wat koekjes voor bij het chillen op de top. Na een kwartiertje rijden komen we aan bij de voet van de berg, parkeren de scooter, en zijn klaar voor onze tocht. Omdat de Khao Ra in een nationaal park ligt betalen we 20 baht entree en krijgen een flesje water erbij. De vrouw vertelt ons dat de wandeling naar de top een afstand heeft van 3 kilometer en ongeveer 1,5 uur duurt, oef! Toch vertrekken we vol goede moed want we hebben onze wandelschoenen aan, genoeg eten en drinken mee, en hebben zin om dit luie vlees weer eens aan een uitdaging te onderwerpen.

Om half 11 starten we en het begin is al gelijk steil. Een zanderig paadje met een helling van 10% zorgt ervoor dat we goed oppassen waar we onze voeten neer zetten. Ook zien we in dat het echt pittig gaat worden. Niet alleen vanwege de inspanning die we moeten leveren, maar ook vanwege de hitte. Ondanks de bewolking en de harde wind is het alsnog +30 graden. Daarnaast lopen we door een soort regenwoud waardoor het ontzettend vochtig en benauwd is, en binnen 10 minuten zweten we beiden als een malle. Gelukkig zien we al snel een open plek met een verlaten huisje waar we een eerste indruk krijgen van het prachtige uitzicht op Koh Pha-ngan wat ons nog te wachten staat. Ik schat dat we op 250 meter hoogte zitten (we zijn niet op zeeniveau gestart) en het is al genieten! Wat verder opvalt is dat er een oorverdovend gepiep te horen is, vergelijkbaar met het geluid van een gruzeliement uit Harry Potter, wat wordt gemaakt door duizenden krekels. Heel indrukwekkend, en eigenlijk worden we de hele weg vergezeld van dit geluid.

Na een korte drinkpauze vervolgen we onze weg en binnen no-time zien we een bordje met "Khao Ra viewpoint, 2.5 km". Dus 1/6e van onze tocht zit er al op, dat gaat hard! Vervolgens lopen we een tijd over een relatief vlak stuk, wat ons een beetje zorgen maakt omdat we nog veel moeten stijgen, maar waardoor we wel opschieten want ook hier zien we snel een bordje wat ons vertelt dat het viewpoint op nog maar 2 kilometer afstand zit. Hierna lopen we een tijdje onbeschut en merken dat de zon zijn best doet om er een mooie dag van te maken, pfff gelukkig hebben we genoeg water.

Even later zien we een bordje met 1.5 kilometer tot het viewpoint, maar we weten dat het echte stijgen nog moet komen. We krijgen een voorproefje en mogen een opgedroogde waterval beklimmen. Ondertussen krijgen we gezelschap van een zwerfhond die wel zin heeft in een wandeling dus gezellig een stukje mee loopt. Raar om te bedenken dat zelfs hier honden leven, redelijk ver van de bewoonde wereld. En het is niet zo dat er veel toeristen op deze plek komen: in de eerste 1.5 kilometer hebben we twee andere mensen gezien.

Al snel komen we terug in het beboste gedeelte en merken we dat de echte klim is begonnen. Met handen en voeten werken we ons een weg naar boven en worden we jaloers op onze compagnon, want deze viervoeter bedwingt de berg met ogenschijnlijk speels gemak. Soms stopt hij even, laat ons hem inhalen, om vervolgens weer langs ons naar boven te sprinten: uitslover ;p helaas blijft onze vriend niet bij ons, want we komen een stel tegen dat onderweg is naar beneden en ook wordt begeleid door een zwerfhond. De honden begroeten elkaar op de gebruikelijke manier, en hebben meer oog voor elkaar dan de mensen om zich heen. Dus nemen we afscheid en gaan we verder.

Inmiddels zijn we bijna drie kwartier bezig en kan je ons shirt uitwringen, wat een hitte in het bos! Gelukkig zien we in de verte een bordje wat aan duidt dat we nog maar 1 kilometer hoeven, of toch niet?! Eenmaal daar staat nog 1.5 kilometer tot de top, shit! Het eerste bordje heeft gelogen. Nou ja, schouders eronder en gaan. Ik voel me nog fit maar Marijke heeft er iets meer moeite mee, wat ik me kan voorstellen door haar lichte ontbijt. Gelukkig hebben we wat muesli repen, dus komt goed. We klimmen verder en na 20 minuten zien we dan toch het bordje '1 km Khoa Ra viewpoint'.

We trekken weer verder. Na ongeveer 20 minuten zien we een pad voor ons verschijnen dat vrijwel verticaal omhoog gaat en dan heeft Marijke het even gehad. Ze is bang dat ze de weg naar boven niet trekt en dat de terugweg gevaarlijk wordt omdat ze niet stevig meer op haar benen zou staan. Ik probeer een paar 'peptalks' te geven, "we hebben de tijd, doe rustig aan, je kan het wel schatje", maar die bereiken niet allemaal het gewenste effect. We rusten even en gaan dan verder. De tocht gaat nog steeds soepel. Ook omdat de wortels van de bomen natuurlijke traptreden lijken, waardoor we best gemakkelijk omhoog komen.

Ondertussen is Marijke steeds chagrijniger geworden, wat blijkbaar te maken heeft met mijn 'peptalks'. Bij het 500 meter bordje is ze kapot en zegt niet meer verder te gaan. Ik motiveer met: "We zijn er bijna, je doet het hartstikke goed." Haar repliek was: "als je nog één opmerking maakt dan krijg je een stomp". Waarop ik weer antwoord: "Nou dat is prima, maar dan moet je wel naar de top want daar ga ik naartoe, en ik weet zeker dat je dat gaat halen liefie". SPLATS!! Een halve fles water over me heen, maar ik zie wel een glimlach :-)

Als we verder gaan hebben we mazzel want na een klein beetje stijgen begint het wat vlakker te worden. Ook komen we een groep tegen die onderweg is naar beneden en ze vertellen ons dat het nog 5 minuten tot de top is, super! Dit zorgt voor nieuwe energie en we zoefen naar boven. Na 1 uur en 40 minuten zijn we op de top, en daar hebben we een waanzinnig mooi uitzicht!! Heerlijk om hier even te kunnen genieten na een zware inspanning, en dit doen we onder het genot van een paar welverdiende koekjes.

Eigenlijk kunnen we geen genoeg krijgen van het prachtige uitzicht maar toch gaan we weer naar beneden. Dit gaat tot onze verbazing makkelijker dan gedacht en ruim binnen de anderhalf uur staan we bij ons scootertje. We gaan niet meer naar het strand maar gelijk terug naar ons hotel want we hebben heel veel zin om te douchen.

De rest van de middag chillen we bij het zwembad en 's avonds gaan we naar de night market van Koh Pha-ngan. Hier eten we eindelijk weer echte goede Street food en spreken af dat we de avond erna ook weer gaan eten. Ook al is het gezellig, we blijven niet te lang want we zijn kapot. Als we weer terug zijn in onze bungalow vallen we vrijwel gelijk in slaap maar het gevoel dat overheerst is voldoening en we zijn een onvergetelijke ervaring rijker!