Dag 24 – Marijke & Stijn gaan naar de haaien

Deze ochtend worden we niet gewekt door onze wekker, maar worden we geheel uit onszelf wakker rond een uur of 8. Hierbij denken we allebei hetzelfde: hup omdraaien en verder slapen, gewoon omdat het kan. Om half 11 besluiten we dan toch maar op te staan. Niet om het minste omdat we eigenlijk om 12 uur uit moeten checken. We hebben het er uitvoerig over gehad om naar Koh Samui te gaan. Helaas blijkt het eiland vele malen groter dan Koh Tao, en ook veel groter dan Koh Phangan te zijn. Omdat we vast zitten aan een tijdsschema - we willen immers op 14 februari in Georgetown (Maleisië) zijn omdat op 16 februari daar uitbundig het Chinese Nieuwjaar wordt gevierd – zijn we bang dat we te weinig op Koh Samui kunnen zien in de paar dagen dat we daar zitten. Daarnaast is het vooruitzicht op 2 à 3 reisdagen in 5 dagen ook niet heel prettig. Dus we besluiten op Koh Tao te blijven en gaan op zoek naar accommodatie. Na even gezocht te hebben op internet hebben we er één gevonden. We stappen onze bungalow uit, lopen direct naar de receptie en vragen of we nog 3 nachten bij mogen boeken want we hebben het er zo ongelooflijk goed dat we ons in korte tijd hebben beseft dat we absoluut niet weg willen hier!! Gelukkig is het geen probleem dat we 3 dagen bij boeken, dus wij helemaal blij.

Ondertussen zien we Sarah zitten, en zij raadt ons aan om bij Shark Bay te gaan snorkelen en haaien te spotten. Eigenlijk wilden we niet teveel uitvoeren vandaag, maar dit klinkt wel heel vet! Ze biedt ons een snorkel en duikbril aan, we pakken onze spullen, en zijn klaar om te gaan. Het is ongeveer 10 minuten lopen gaf Sarah aan dus prima te  doen. Al waren we de hitte in Koh Tao, wel even vergeten, en daarnaast het hoogteverschil. Toch doen we er niet langer dan 10 minuten over. Wat Sarah ons vertelde is dat er een ‘privé strandje’ te vinden is achter een hek met prikkeldraad. Gewoon even langs het prikkeldraad klimmen en dan via een trap naar beneden. Vanaf dat strandje hoef je niet zo ver te zwemmen om de haaien te zien. Zo gezegd zo gedaan, eenmaal aangekomen bij het hek zien we dat het open staat, en hoeft er gelukkig geen klimwerk aan te pas te komen. Als we verder het terrein op lopen komen we weer een trouwe viervoeter tegen die gezellig met ons mee gaat. Even later vinden we de trap en lopen we naar beneden waar we een heel klein strandje vinden, maar wat wel heel mooi ligt.

We dumpen onze tas en handdoek, pakken de snorkel en duikbril, en trekken onze waterschoenen aan want Sarah heeft ons gewaarschuwd dat er geen zand of steentjes zouden liggen, maar dood koraal en dit kan best pijnlijk zijn. Dus met onze ‘stoere’ waterschoenen aan gaan we op pad! Volgens Sarah moesten we richting de ‘longboats’ want deze zouden boven het levende koraal liggen, en daar zouden de haaien moeten zitten, spannend! We zwemmen verder, en hoe verder we weg zwemmen van het strand, hoe helderder het water wordt. Na vijf minuten zwemmen hebben we al veel verschillende vissen met de meest excentrieke kleuren gezien. Ook hebben we al veel scholen vissen voor onze neus voorbij zien komen, maar nog geen haaien. Tot… we opeens in de verte.. werkelijk een gigantisch beest zien zwemmen. Dicht bij het de bodem zwemt er een rif haai van waarschijnlijk anderhalve meter lang. Ik verstijf een beetje, want het is één ding om over haaien te horen of ze in een aquarium te zien zwemmen, maar om in het ‘echie’ een haai te zien terwijl je je in hun territorium bevindt doet je wel twee keer nadenken over je volgende stap. Want wat nu, je bevindt je in het gezelschap van een haai, die bestaat uit één en al spieren en daarnaast een bek vol met vlijmscherpe tanden, en als zo’n bazenbeest je niet ziet zitten, dan zwem je daar met je, ja euh je bek vol met normale tanden.

Gelukkig draait de haai zijn nek niet om voor een paar mensen en zwemt gewoon verder. Ik moet mezelf even herpakken. (Marijke daarentegen probeert vol enthousiasme de haai te volgen, wat haar niet lukt…) Wat een prachtig beest was dit en wat voel je je dan klein en nietig als je je in de buurt van zo’n roofvis bevindt. Daarnaast is het wonderschoon om te zien hoe een haai zich voortbeweegt: dat gaat zo gracieus en met zo’n soort van elegantie wat werkelijk schitterend is om te zien. Ondertussen zwemmen wij ook verder de zee in en niet veel later komen we twee haaien tegen. Ook zij zwemmen rustig langs en voelen zich totaal niet bedreigd door ons. Waarom zouden ze ook bang zijn voor Jut en Jul met hun waterschoenen. We zwemmen ook ongestoord verder en zien nog een haai ons op een paar meter passeren. Voordat we ons omdraaien en naar het strand zwemmen zien we nog een haai en dan is het klaar voor vandaag. Eenmaal op het strand komen we tegelijkertijd op het enige toepasselijk woord: “Wow!” We blijven nog even chillen en drogen wat op voor we beginnen aan de terugweg.

Als we in de buurt komen van het hotel zien we een tentje genaamd ‘The Sandwich Lady’ en besluiten hier wat lunch te halen. Marijke een yoghurt met muesli en vers fruit en ik een Pad Thai omdat het alweer een tijdje geleden was dat ik er één had gegeten (ref. Shit happens). En wat voor een Pad Thai, eerlijk gezegd de lekkerste die ik tot nu toe gehad heb! Naast me zit Marijke ook te smullen van haar gerecht dus besluiten we om hier de volgende dag ons ontbijt te halen! Daarna gaan we doen wat we in eerste instantie gepland hadden voor vandaag: helemaal niks ;p We pakken onze e-readers erbij en gaan lekker aan het strand liggen lezen.

Rond een uur of 19 beginnen we honger te krijgen en omdat ik baal dat we de dag ervoor Internationale Pizza dag niet hebben kunnen vieren gaan we dat vandaag goed maken. Er zit een pizzeria in de buurt, Pizza di Lorenzo, en dat ziet er goed uit! Marijke bestelt een pizza Diavolo en ik een pizza Funghi. Als we gaan zitten in het restaurant wordt er op de achtergrond een concert uitgezonden. We weten niet welke artiest het was of welk nummer, maar ze speelden jaren ’70 muziek, Annemarie’s muziek, en opeens wordt Marijke erg verdrietig. Ze is zo blij dat we reis kunnen maken, en dat we het met jullie kunnen delen, maar ze zou het zo graag ook met Annemarie willen delen, want Marijke weet dat Annemarie zo intens van alles zou genieten. Door de hectiek van de afgelopen maanden is Marijk geleefd en heeft ze weinig de tijd genomen om toe te geven aan haar emoties. Ik voel me verdrietig als ik Marijk zo zie en machteloos sta omdat ik haar niet kan helpen. Aan de andere kant ben ik blij dat we het er over kunnen hebben, want dat doen we te weinig. We denken aan hoe het er een jaar geleden uit zag en kunnen ons bijna niet voorstellen hoe snel de tijd is gegaan. Toch weten we, hoe moeilijk het ook is, dat Annemarie nu op een betere plek is en hopen we dat ze meegeniet van onze reis en ons af en toe een bezoekje brengt.

Dan komen de pizza’s, en deze zijn verrukkelijk! Hierna gaan we terug naar huis en spelen een potje Ligretto, waarmee ik natuurlijk weer (volledig) wordt ingemaakt door Marijke. We sluiten de dag af met een planning voor de dag erna. We hebben namelijk gehoord dat als je wat vroeger naar Shark Bay vertrekt de kans groter is dat je meer haaien ziet, dus dat gaan we doen!