Dag 28 - Bye-bye Thailand, hello Maleisië!

Geheel tegen de verwachtingen in worden marijke en ik bijna tegelijkertijd om kwart voor 5 wakker. Dit betekent dat we bijna 7 uur geslapen hebben, top! Om kwart over 5 leggen we aan in Surat Thani en worden we in een tuktuk naar het busstation gebracht. Daar hoeven we niet lang te wachten, en uiteindelijk zitten we om 6 uur in een minivan richting Hat Yai. De bus zit nog niet vol, dus we rekenen erop dat er onderweg nog wat mensen bij zullen komen, zo werkt het nu eenmaal in Thailand.

De chauffeur is vrolijk, rijdt stevig door, maar kan helaas niet goed schakelen. Elke keer als hij van versnelling wisselt voelt het alsof we eerst tegen een auto aan de voorkant botsen, en vervolgens van achteren geraakt worden. Verder verloopt de rit soepel en kunnen Marijke en ik nog wat bijslapen.

Om half 11 worden we bij een hostel in Hat Yai afgezet en moeten we tot half 1 wachten voor de volgende minivan ons naar Georgetown brengt. We willen een ontbijtje bestellen en schrikken van de prijzen, het is allemaal minstens drie keer zo goedkoop als in Koh Tao, en dat was al goedkoop. We bestellen een smoothie en wat dumplings. Het is geen heel goed ontbijt maar we gaan daarna op zoek naar wat Street food.

Helaas, hoeveel we ook zoeken, we kunnen het niet vinden. Bij terugkomst in het hostel bestellen we een omelet en wachten op ons vervoer.

Om half 1 kunnen we instappen in een nieuwe minivan en deze zit vanaf het begin al vol. Als we 5 minuten onderweg zijn roept de chauffeur: 'passports, passports, now!' 'Ok ok, chill. For what purpose?' We krijgen geen gehoor. Deze chauffeur is een stuk chagrijnig en deelt verder geen informatie. De bus stopt bij een soort ticket centrum en iedereen levert zijn paspoort in. Na 10 minuten wachten krijgt iedereen zijn paspoort terug en heeft de chauffeur een blaadje met daarop onze naam, land van herkomst en paspoort nummer. Prima, maar wat informatie delen zou wel welkom zijn.

Daarna rijden we verder en komen we erachter dat onze chauffeur denkt dat hij de Max Verstappen van Thailand is. Hij haalt rechts in (dat is logisch in Thailand), hij haalt links in, en hij haalt links over de vluchtstrook in. Elk stukje asfalt wordt benut en hij rijdt met 120 km/uur over een 90 weg. Het blijkt wel dat hij denkt dat de verantwoordelijkheid over 9 andere mensen in zijn auto niet bij hem ligt. Nou ja, hij is een goede chauffeur en rijdt goed door, al dan niet wat onbesuisd.

Vlak voor we bij de grensovergang met Maleisië komen laat de chauffeur weer van zich horen: 'Everyone pay 10 baht, everybody 10 baht per person, now!' Iedereen heeft weer geen idee waar voor dit nodig is, dus een meisje vraagt waarvoor die 10 baht dient. Ze krijgt een woedende reactie: 'I am driver, I write names, you pay me 10 baht!!' Nou ok rustig man. We snappen best dat iedereen wilt verdienen aan de toeristen, en 10 baht is ook helemaal niks, maar de vriendelijkheid is ver te zoeken.

Bij de grensovergang is het een kwestie van stempeltje halen om Thailand uit te gaan, iets verder lopen, en bij de Maleisische douane een stempel ontvangen om het land in te mogen. Hierna stappen we de bus in en is onze chauffeur iets vrolijker. Desalniettemin gaat hij in Maleisië verder met rijden als een gekko.

Om half 6 (eigenlijk half 5 maar in Maleisië is het een uur later dan in Thailand) zien we dan eindelijk de brug die reikt van Butterworth naar het eiland Penang en zien we ook de skyline van Georgetown. Die is anders dan we dachten, want er staan heel veel flats en hoge gebouwen terwijl wij dachten dat Georgetown helemaal niet zo groot was. We zijn ontzettend benieuwd naar de stad want we hebben veel goede dingen gehoord over George Town en we kunnen niet wachten om het allemaal te ontdekken! Onderweg spreken we af met de chauffeur dat hij ons op Chulia Street af zet, een bruisende straat waar ons guesthouse dichtbij ligt. We hebben mazzel, want de chauffeur zet ons op zo'n plek af dat we nog maar 1 minuut hoeven te lopen naar onze verblijfplaats voor de komende 4 nachten, super chill!

We pakken onze spullen, nemen afscheid van onze medereizigers en gaan op zoek naar het guesthouse. Dit zit aan de Love Lane, een zijstraat van Chulia Street maar minstens net zo levendig! Ons guesthouse heet het Old Penang Guesthouse en bevindt zich in een mooi oud pand met hele hoge muren en mooie details op het plafond. Na het inchecken lopen we naar onze kamer en storten we in, dat reizen blijft vermoeiend.

Even op bed liggen, daarna douchen en de Love Lane op! Het is even wennen want overal staan proppers die ons naar binnen proberen te leiden en overal is het happy hour. Al snel eindigt onze zoektocht bij Holy Guacamole, een gezellig Mexicaans café waar we nachos bestellen en een paar cocktails drinken. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant om te eten. Het is inmiddels half 10 en we hebben best trek gekregen. De zoektocht eindigt bij een restaurant waar we allebei niet heel enthousiast over zijn, maar we hebben honger dus prima. Ik bestel een pasta, erg smakeloos, en Marijke bestelt spareribs, ze krijgt maar liefst twee hele ribs, zonder vlees. Ook schrikken we van de prijzen - het is hier echt veel duurder dan Thailand! Balend van onze keuze voor het restaurant maken we nog een rondje over Chulia Street. Hier is het overal heel gezellig en zien we ook opeens Street Food kraampjes, damn waren we maar iets verder gelopen! Na de wandeling gaan we terug naar onze kamer en vallen bijna gelijk in slaap. Benieuwd naar wat George Town ons gaat brengen, maar het ziet er erg gezellig uit