Dag 39 – Blauwe rijst, heel veel fietsen en een barbecue ter ere van ons!

Ook vandaag worden we om half 9 bij het ontbijt verwacht dus staan we op tijd op. Ons ontbijt is gekookt door Ka ‘Ila en bestaat uit knalblauwe rijst (helaas hebben we geen foto) een sausje met verse kokos en gefrituurde kip. In Nederland doen we het met een boterham met hagelslag, en hier krijg je gewoon een warme maaltijd als ontbijt haha! Net als het avondeten van gisteren is ook dit heerlijk. Daarna maken we ons klaar voor de fietstocht. We worden om half 10 door Ka ‘Ila’s vader met de boot weggebracht en fietsen daarna 28 kilometer om aan het einde weer opgepikt te worden door dezelfde schipper.

Als we onze fietsen aan boord getild hebben varen we richting Tumpat, het startpunt van onze tocht. Ka ‘Ila’s vader is zeker geen kapitein Halvezool, deze man heeft jaren en jaren ervaring en vaart met het grootste gemak over de rivier en pareert elke hoge golf zonder moeite waardoor wij kunnen genieten van de schoonheid van het Maleisische landschap. Wat is het hier mooi! Het liefst zouden we de hele dag rondgevaren worden maar dit kan helaas niet. Bij Tumpat stappen we van boord en starten de tour. De eerste stop is bij een trein station. Dit treinstation is het eindpunt van de lijn die door heel Maleisië loopt en eindigt in Singapore. Het ziet er uit als een simpel stationnetje maar leuk om gezien te hebben. Daarna verlaten we Tumpat en fietsen we langs verscheidene rijstvelden waar de mensen hard aan het werk zijn. We fietsen rustig verder en omdat het vandaag bewolkt is en er af en toe een druppel valt is het een stuk beter uit te houden dan gisteren. (Zelfs Marijke houdt het vol in haar moslim-proof outfit.)

De volgende stop brengt ons bij een tempel, de tempel van de ‘standing buddha’. Hier is geen mens te bekennen, alleen maar hondjes en deze bewoners zijn niet heel blij met hun buitenlandse gasten. Bij binnenkomst begint de ‘alpha doggo’ gelijk te blaffen en de rest van de honden volgt zijn voorbeeld en ze komen op ons af. Wij voelen dat we niet welkom zijn dus werpen een korte blik op buddha en gaan daarna weer verder. Na een paar kilometer fietsen over grote wegen komen we bij de volgende tempel. Hier zijn wel mensen en zijn de aanwezige honden een stuk vriendelijker. We parkeren onze fietsen en gaan op verkenning. Helaas is zo goed als alles gesloten en valt er niet veel te zien. Toch blijft het indrukwekkend om op deze plek rond te lopen.

Als we verder fietsen blijkt ook de volgende stop een tempel te zijn. Hier ligt een gigantische buddha van wel 50 meter. Inmiddels is de zon doorgebroken en maken we van de gelegenheid gebruik om even te pauzeren en wat te drinken. Ook hier zitten veel honden en ook deze zijn lief. Er lopen ook heel veel puppies / puppers rond, een stuk of vijf, dus zijn we wel even zoet met deze lieve doggo’s. Wanneer we weer op de fiets stappen zijn alle wolken verdwenen en fietsen we door de volle zon. Ik zeur een beetje over de hitte (wat nergens op slaat natuurlijk want in Nederland is het nu -10) en hoor een boos gegrom achter me. Oepsie, even vergeten dat Marijk met een lange broek en lange mouwen aan fietst. We spreken af dat onze volgende locatie na Pesir Belanda een plek wordt waar Marijke gewoon in haar korte broek en hemd rond kan lopen, en waar ze bier verkopen.

Na een halfuur fietsen komen we aan bij, guess what, de volgende tempel! Deze is wel de allermooiste die we de hele dag zien en hier kijken we onze ogen uit. Het is weer allemaal fantastisch mooi gekleurd, versierd en gedetailleerd. Hier blijven we ook even uit rusten, want we merken dat de hitte zijn tol begint te heffen. Na deze korte stop fietsen we door richting het einde van onze fietsroute. Om 13 uur komen we aan in Kok Majid en bellen we de vader van Ka ‘Ila om te vragen of hij ons op kan pikken. Het dorpje Kok Majid stelt niet veel voor en daarom zijn we blij als onze schipper om half 2 verschijnt. Rond 2 uur zijn we weer terug bij het guest house waar we op een heerlijke lunch worden getrakteerd. Hierna trekken we ons terug want we zijn moe.

Aan het eind van de middag komt Ka ‘Ila ons oppikken want we gaan koekjes bakken! De zogenaamde love letter cookies worden gebakken door de vrouwen van wie de man op zee zit om vis te vangen. De vrouw kan de gebakken koekjes verkopen om weer extra geld te verdienen. Ka ‘Ila vertelt ons dat ze ongeveer 3 uur bezig is om 10 zakken met koekjes te maken. Daarnaast vertelt ze dat elke zak koekjes voor 3 ringgit verkocht worden op de markt. Dit betekent dat ze ongeveer 10 ringgit (2 euro) per uur verdienen met het bakjes van koekjes, en als niet alles verkocht wordt zelfs minder. Ka ‘Ila laat ons zien hoe het werkt en het blijkt dat wel dat ze een pro is. Met gemak kan ze het aan om vier ijzers per pitje neer te leggen zonder de koekjes te laten aanbranden. Als wij het mogen proberen zet ze het vuur lager en wij mogen op de twee beschikbare pitjes met één ijzertje tegelijk aan de slag. Wij hebben er de grootste moeite mee om de koekjes uit het ijzer te krijgen, en zijn lang niet zo groot als die van Ka ‘Ila, wat we ook proberen. We vinden het een beetje zonde om het zelf te proberen en kijken graag toe hoe Ka ‘Ila het doet want dat is eigenlijk net kunst, mooi om te zien.

Vervolgens gaat Ka ‘Ila verder met de koekjes en gaan wij nog een stukje fietsen over het eiland Pulau Sari. Het is een mooi eilandje, en overal waar we komen worden we vrolijk begroet door de inwoners. Bij terugkomst krijgen we te horen dat we met z’n allen gaan bbqen, nice! Ka ‘Ila’s vader is al bezig met het bakken van de worstjes en vis. Marijke wordt gevraagd om te helpen in de keuken en ze kookt met Ka ‘Ila een heerlijke fried rice. Daarna gaan we aan tafel, wat betekent dat we met z’n allen in de woonkamer op de grond gaan zitten met ons bord op schoot en alles met onze rechterhand gaan eten. Het smaakt allemaal verrukkelijk! We hebben hier helaas geen foto’s van omdat de vrouwen allemaal geen hoofddoek op hadden en we ze niet lastig wilden vallen. Na het eten helpen Marijke en ik Akif, het zoontje van 5 jaar oud van Ka ‘Ila, met zijn huiswerk. Het is een pienter ventje zegt zijn trotse moeder, maar hij is wel lui. Dat blijkt wel bij het maken van wiskunde. De eerste paar opgaven gaan prima. Maar als wij zeggen dat iets niet klopt dan heeft hij geen zin om het te verbeteren. Tsja, hij komt er zelf wel achter. Na het eten gaan we nog wat lezen en genieten na van de leuke dag. Daarna vallen we in een diepe slaap, morgen volgt de laatste fietstocht.