Dag 49 – Van neanderthalers in de grotten naar luxe paardjes in de hot springs

Om 7 uur gaat onze wekker en pakken we onze ‘niet uitgepakte’ backpacks op en checken uit bij John. We kunnen de backpacks bij hem achter laten en ze gewoon oppikken als we terugkomen van de grotten. Dan gaan we snel ergens ontbijten. We hebben best wel haast want het is ruim 30 minuten rijden naar de Gua Tempurung en om 9 uur vertrekken de eerste tours bij de grotten waar we graag bij willen zitten. Omdat het allemaal langer duurt dan gedacht bij het ontbijt besluiten we onze mee goreng mee te nemen en bij de grotten op te eten. Ondertussen hebben we een Grab besteld die ons om 8 uur op komt halen in de buurt van het hotel. Helaas is hij ruim een kwartier te laat, maar gaan we ervan uit dat het alsnog wel goed moet komen.

Na een rit van ruim 40 minuten komen we aan bij de grotten en zijn onze buiken hard aan het knorren van de honger. We besluiten eerst tickets te kopen voor de tour die we willen en dan te gaan ontbijten. Helaas krijgen we meteen te horen dat er nog geen animo is voor tour 3, de tour die wij willen doen, dus dat we minimaal een halfuur moeten wachten in de hoop op meerdere deelnemers of voor tour 4 moeten kiezen waar een paar mensen uit Singapore voor hebben gekozen. Het verschil tussen de twee tours is dat tour 3 minder extreem is en je niet door hele kleine gaten hoeft te klauteren terwijl tour 4 wat meer gevorderd is en we het weleens lastig kunnen hebben met onze lengte. Daarnaast duurt tour 3 maar 2.5 uur en tour 4 ruim 3.5 uur. We besluiten te wachten en ondertussen ons ontbijt op te eten. De mee goreng vult erg goed en daar zijn we blij mee want tijdens de tour is het niet toegestaan eten mee te nemen omdat ze bang zijn dat de grotten vervuild worden. Na een halfuur gewacht te hebben gaan we nogmaals informeren maar blijkt dat er nog steeds geen animo is voor tour 3. Hierdoor besluiten we toch maar met tour 4 mee te gaan en krijgen we onze groep te zien die bestaat uit vier dames en één jongen, allemaal minstens een kop kleiner dan Marijke. Ze kijken naar ons op en beginnen een beetje te lachen omdat wij met ons grote lichaam ook door dezelfde gaatjes moeten klimmen als zij, dit gaat wat worden.

Gelukkig kunnen de Singaporianen (inwoners van Singapore) heel goed Engels en is het best gezellig. Ze lijken allemaal tieners maar zijn tussen de 23 en 25 jaar. Na ruim een uur wachten (dat haasten in de ochtend was nergens voor nodig) worden we vergezeld door een groep van zeven Chinezen, ook allemaal een kop kleiner dan Marijke, en kunnen we gaan vertrekken. Onze gids, Mat, is een Maleisiër van 1 meter 50 groot en spreekt amper Engels maar gelukkig is een meisje zo lief om het allemaal voor ons te vertalen. Dus gaan we op pad! Het eerste gedeelte van de tour is goed te doen. We zijn ongeveer 45 minuten onderweg over een pad en stijgen (niet zelf geteld) ruim 600 treden. In het begin is de grot nog verlicht en zien we dat het immens groot is! Het zal op de foto’s helaas niet over komen maar het was enorm!

Natuurlijk geldt het gezegde: what goes up must come down, en ja hoor daar gaan we dan. Via een andere trap dalen we naar het binnenste van de grot en is het noodzaak om de hoofdlampjes (bedankt pap en mam!) aan te doen. Als we op de bodem aankomen is er geen ander licht meer dan onze hoofdlampjes. Voor de grap doen we ze allemaal uit en is het werkelijk aardedonker, er is niks meer te herkennen en je hebt geen idee waar je je precies bevindt en wie er naast je staat. Omstebeurt gillen de Chinese dames als iets of iemand hen laat schrikken en na een tijdje zegt Mat dat we de lichten weer aan kunnen doen. Hij gaat even vooruit om te kijken of we verder kunnen en wij blijven achter en zien verscheidene vleermuizen aan het plafond hangen. We merken ook op dat het nog een aangename temperatuur is. We hadden verwacht dat het diep in de grotten wat frisser zou zijn en dat we ‘ondergekleed´ zouden zijn met onze korte broek en t-shirt maar dit is gelukkig niet het geval.

Even later zien we het licht van Mat terugkomen en kunnen we verder. We moeten door een nauwe opening naar beneden klauteren en hier begint het echte werk. Ook ben ik voor het eerst blij met mijn helm want meerdere malen voel ik dat het rotsenplafond mijn route corrigeert en zonder helm was dit een stuk pijnlijker geweest. Al met al bewegen we ons best gemakkelijk naar beneden en de eerste hindernis is soepel verlopen. Eenmaal afgedaald bevinden we ons in een kleinere grot en moeten we verder tijgeren door nauwe openingen. Het duurt niet lang voor we door water tijgeren en we overal nat zijn behalve op ons hoofd en onze rug. Daarna komen we in grotere ruimtes terecht waar zelfs Marijke en ik kunnen staan en lopen we langs gigantische stukken wit en zwart marmer. De gids vertelt ons dat er in 1959 een groep Chinese tin delvers allerlei graffiti heeft achtergelaten met informatie over de grot, de hoogte van het water op dat moment en de hoeveelheid tin die ergens gevonden kon worden. Het lopen door de grotten, over stenen en door water, wordt af en toe afgewisseld door wat tijgeren en klauteren.

Na 2 uur ploeteren zien we daglicht en komen we aan bij een bos waar we een halfuurtje uit rusten. Daarna gaan we weer verder en beginnen Marijke en ik (en de rest ook) honger te krijgen. Het is allemaal niet heel zwaar maar ondertussen is het 13 uur geweest en is het al ruim vier uur geleden sinds we voor het laatst hebben gegeten. Toch gaat iedereen onverminderd door en lopen we langs nog meer mooie grotten, stalactieten en stalagmieten. Vlak voor het einde moeten we door een klein gat in de grond afdalen en dit is het eerste en enige punt van de hele tour die makkelijker is voor Marijke en mij dan de rest van de aanwezigen. Mat doet voor hoe het moet, en laat zich door het gat afdalen en steekt nog net met zijn kruin boven het gat uit als hij op de grond eronder staat. Eerst gaan een kleine mensen het gaat door en hebben best wat moeite ermee. Dan ben ik aan de beurt. Ik laat mijn voet afdalen, aftastend naar de grond en voor ik het weet voel ik aarde. Ik zet mijn andere voet ernaast en sta met mijn schouders nog boven het gat naar de mensen boven de grond te kijken die allemaal moeten lachen. Dit was een eitje. Na mij gaat Marijke door het gat en ook zij doet dit heel soepel.

De rest van de tour lopen we nog door het water maar zijn we niet lang onderweg of we zien het daglicht opdoemen. Blij en ook een beetje vermoeid ploeteren we door het water en na ruim 4.5 uur in de grot te hebben doorgebracht stappen we weer naar buiten. Het was een onvergetelijke ervaring!! Over het pad door de grotten lopen was al een ervaring op zich maar om onder rotsen door te moeten tijgeren en door nauwe gaten klauteren was uniek! Voordat we naar binnen gingen hebben Marijke en ik nog gepraat over claustrofobie en dat we daar allebei geen last van hebben. Maar ik moest wel terugdenken aan een programma van BNN. Daarin moest Lange Frans door een grot klimmen. Het was allemaal best krap en op een keer zelfs zo nauw dat hij vast kwam te zitten en in paniek raakte. Dat was het enige waar ik bang voor was. Gelukkig zijn de gaten waar we vandaag doorheen moesten allemaal nét te doen en ben ik geen moment ongerust geweest.

Als we buiten zijn gaan we snel douchen en onze kleren afspoelen die onder het leisteen en het zand zitten. Voor we gaan eten bestellen we een taxi (Grabs zitten hier niet in de buurt) en deze komt precies op het moment als we onze lunch op hebben, timing! Ongeveer 40 minuten later zijn we terug bij John op de Concubine Road en pakken we onze spullen voor we een Grab bestellen naar de Banjaran Hotsprings. John zegt dat we bij het restaurant Jeff’s Cellar in de Banjaran Hotsprings moeten gaan kijken. Niet gaan eten, maar gewoon kijken want de locatie is heel mooi maar het eten erg duur. Ze hebben er ‘fine dining’ wat betekent dat je allemaal kleine hapjes voorgeschoteld krijgt en John was hier niet van gediend. “I am from Northern England, right, where you get a full plate of food when you order something, right, and then when you leave you have had enough and have a full stomach, right. Well here, you pay 600 ringgit (120 euro) per person and every course they bring you is like a small cracker of food, like food for ants. So you pay 600 ringgit and when you . walk out there is a McDonald’s around the corner and there you can have a meal for 10 ringgit which will do a better job than the food at Jeff’s Cellar. But you have to take a look around because it’s beautiful.” Wij moeten lachen maar bedanken hem voor de tip, zijn goede zorgen, en spreken af dat we vrijdag weer terug komen om nog een nacht bij hem te verblijven.

Een kwartier later, rond 17 uur, rijden we de Banjaran Hotsprings binnen. We worden bij de lobby opgewacht door een piccolo die ons erg vriendelijk verwelkomt, onze bagage aan neemt en voor ons mee neemt naar de receptie. Ik wil hem helpen omdat hij kleiner is dan Marijke en onze zware backpacks uit de auto moet tillen, maar ik mag dit absoluut niet van hem doen en moet hem de ruimte geven. Dit is een luxe die we niet gewend zijn. Als de spullen uitgeladen zijn worden we naar de binnenplaats geleid en mogen we onze aanwezigheid kenbaar maken door op de gong te slaan, jeej!! Best leuk om te doen en ik denk dat mijn gong tot in de achterste villa te horen is, we zijn er! Dan mogen we bij de receptie plaats nemen en krijgen we een hapje en drankje aangeboden terwijl iemand anders bezig is met het inchecken. Het is ongelooflijk mooi en elk detail is verfijnd en ademt luxe uit. Na het inchecken worden we meegenomen naar een golfkarretje waar onze bagage al op ligt en krijgen we een tour over het terrein van de Banjaran Hotsprings. Vanuit onze ‘buggy’ krijgen we de restaurants te zien, de hot springs, de verschillende caves voor mediteren, chillen of stomen, het wellness center, het zwembad dat wordt verwarmd door de natuurlijke warmtebronnen, een gym, een hutje waar we zoveel eten en drinken vandaan kunnen halen als we willen, en een plek waar elke dag een yoga les wordt gegeven. Het hele resort wordt omringd door hoge rotsen en er is ook geen geluid van buitenaf te horen, het is echt een afgelegen plek, terwijl we maar op een kwartier rijden van het centrum van Ipoh zitten.

Dan rijden we langs verschillende villa’s en zijn we benieuwd welke voor ons is. Uiteindelijk stoppen we bij villa 38, 8-3, 8 maart, meer symbolischer kan het niet zijn! We hebben een polsbandje gekregen wat als sleutel dient voor de villa en als we de deur openen zien we de meest luxe plek waar we ooit geweest zijn! We hebben een gigantisch hemelbed, een balkon met uitzicht op het meer, en zo afgeschermd dat je niet bij andere villa’s naar binnen kan kijken, een gigantische badkamer met een regendouche en buiten een grote jacuzzi en een mini zwembad! Daarnaast hebben we een smartphone gekregen die we overal mee naartoe mogen nemen en waarop we alles kunnen vragen wat we maar nodig hebben. Als kers op de taart staat er een klein chocoladetaartje met ‘happy 10th anniversary” voor ons klaar. We tillen de spullen naar binnen, want dat kunnen we het kleine, magere meisje dat ons rondleidde in de buggy niet aandoen, en gaan dan beginnen met het genieten van de luxe! We laten de jacuzzi vol lopen met warm water en gaan daar ons taartje eten. Dit is de lekkerste chocolade taart die ik ooit heb gegeten (sorry als ik iemand hiermee beledig maar het is echt zo)! We zijn zo benieuwd naar het ontbijt haha! De rest van de dag doen we heerlijk niks meer en voelt dit aan als de perfecte locatie om ons 10 jarig jubileum te vieren!