Dag 67 - Eindelijk weer verwarming!!!

25 maart 2018 - Sa Pa, Vietnam

Na wederom een slechte nacht door al het lawaai, begint de dag vroeg. Om acht uur krijgen we weer een stapel pannenkoeken voorgezet, waar we ons enthousiast doorheen werken. Om stipt negen uur nemen we afscheid van de familie van mama Gia en verlaten we het dorp om samen onze weg terug te vinden naar Sa Pa. Het eerste stuk is alleen maar dalen, en dat gaat ons goed af. Maar zo'n 75% van de wandeling is klimmen, omdat het stadje Sa Pa hoog in de bergen ligt.

Als we aan de klim willen beginnen, spot ik aan de linkerkant een afsnijroute. Deze loopt door de natuur heen stijl omhoog, en snijdt hierdoor een stuk van haarspeldbocht af die we anders zouden moeten lopen. We besluiten voor avontuur te gaan en klimmen omhoog. Eenmaal boven kijken we met knikkende knieën naar beneden; het was toch wel iets stijler dan gedacht! Maar we hebben het gered! We klimmen nog een stuk verder en als we eenmaal de weg weer bereiken, zien we dat we echt een enorm stuk hebben afgesneden. Hijgend en bezweet besluiten we dat we wel een korte pauze hebben verdiend en gaan we even zitten om bij te komen. Maar op het moment dat we willen gaan zitten, komt er een klein jongetje in een smoezelige pyjama aangerend. In zijn knuistje houdt hij vijf gekleurde armbandjes die hij in gebrekkig Engels aan ons probeert te verkopen. Ze kosten zo'n €0,20 per stuk, maar wij hebben dezelfde armbandjes de avond van te voren gekregen van mama Gia. Vriendelijk zeggen we "nee bedankt", maar dat wil het kereltje maar niet accepteren. Vijf minuten lang blijft hij in gebrekkig Engels doorjengelen, waardoor onze pauze wordt verpest dus besluiten we weer verder te lopen. Omdat we het zielig vinden, willen we hem wat geld geven, maar we hebben alleen groot geld. Maar dan komt Stijn met het geniale idee dat hij nog een banaantje in zijn tas heeft zitten. We geven het knulletje de banaan, hij kijkt ons lachend aan en rent dan heel snel weg met de banaan in zijn hand.

Hoofdschuddend kijken we elkaar aan, en we hopen maar dat hij een thuis heeft waar hij veilig kan slapen en regelmatig te eten krijgt. Daarna maken we onze wandeling af naar Sa Pa, drinken ergens een koffie met Baileys om op te warmen en dan lopen we door naar een tentje om wat te eten. Helaas is dit geen succes, want door al het Vietnamese eten hadden we zin in iets van een tosti. We bestellen er één met gehakt, kaas en tomaat, maar krijgen in plaats van een tosti een broodje met macaroni-saus. Haha. We proberen het weg te werken, maar voor mij is het te machtig dus laat ik de helft staan.

Na de lunch lopen we naar de sports bar, waar ik samen met Stijn het begin van de race kijk, maar hem daarna daar achter laat om vast in ons hotel in te checken. We hebben een iets luxer hotel geboekt, met verwarming, een bad op de kamer en een zwembad! Terwijl Stijn naar de formule 1 kijkt, lig ik in bad een film te kijken. Heerlijk om voor het eerst in een paar dagen weer warm en schoon te zijn. Helaas is er iets mis met de afvoer van het bad en als ik eruit kom, blijkt dat de totale badkamervloer voorzien is van een laag water van ongeveer 4cm hoog. Dit is op zich geen probleem, maar mijn telefoon en e-reader lagen op een handdoek op de vloer, en deze drijven nu door de kamer. Geschrokken trek ik ze ervan af en droog ze af. Daarna leg ik ze te drogen op ons dressoir, maar die avond komen we erachter dat het helaas te laat was voor mijn telefoon. Deze wil niet meer aan. Ik besluit het apparaat nog een nacht te laten drogen en anders morgen te vragen of er misschien iets met het hotel haar verzekering te regelen valt. Het is immers niet normaal dat de hele badkamervloer blank staat als je het bad laat leeglopen.

Die dag doen we eigenlijk vrij weinig, we gaan allebei in bad, kijken een aantal films via het HBO kanaal en eten 's avonds in het restaurant van het hotel. Stijn voelt zich helemaal niet lekker, dus blijven we lekker binnen in de verwarming. Inmiddels is het buiten ook weer helemaal dichtgetrokken, door de dikke mist kunnen we nauwelijks iets zien als we uit ons raam kijken. Rond een uur of 8 videobellen we met het thuisfront en zien we Thijs zijn eerste kaarsje uitblazen. Gek idee dat we zijn eerste verjaardag hebben gemist, maar gelukkig konden we op deze manier er toch nog een beetje bij zijn.

Foto’s

2 Reacties

  1. Lieneke:
    8 april 2018
    Ja jullie waren er zeker helemaal bij, digitaal! Leuk dat dat zo kon :) en nogmaals dank namens Thijs voor het leuke cadeau en de prachtige kaart vanuit Maleisië!!
  2. Senja:
    18 april 2018
    Jeetje, ben benieuwd hoe het met je telefoon afloopt!