Dag 78 - Van het relaxte eilandgevoel terug naar de hectiek in de stad

We worden vroeg wakker en kunnen allebei niet echt meer slapen. Vandaag is een rare dag want na vanavond zijn we weer met z'n tweetjes. Ondanks dat we uren wakker liggen voelen we ons fit maar zijn we niet klaar om het eiland te verlaten. Cat Ba is een prachtig eiland waar een heerlijke chille eiland vibe hangt en we vinden het jammer dat we dit moeten achterlaten.

Na het ontbijt checken we uit en gaan we met z'n drieën over Cat Ba struinen om de tijd te doden. We vinden een marktje waar ze verse vruchten verkopen, maar ook vers vlees en verse vis. De varkens- en kippenpoten liggen wijdverspreid over de markt. In combinatie met de vis levert dit een 'interessante' geur op.

Na het marktje gaan we bij een rooftop bar een kop koffie drinken waar we een mooi uitzicht hebben over de boulevard en de baai. Hier vullen we de laatste paar uur met chillen en lezen. Om 12 uur zijn we terug bij het hotel en worden we door de bus opgepikt. Deze brengt ons naar de haven waar we niet met de pont maar met een speedboat terug worden gebracht naar het vasteland. Daar stappen we over in een andere bus en gaan we terug naar Hanoi.

De reis verloopt voorspoedig en tegen 4 uur zijn we weer in Hanoi. De stad is één en al chaos en eigenlijk voelt het aan als thuis komen. We lopen door de stad op zoek naar souvenirs en een nieuw rolkoffertje voor Marijke en mij. Degene die we thuis hebben is versleten en we willen nog wat kleding naar huis sturen. We hebben het nu nodig want Dick is zo lief om onze overbodige kleding mee te willen nemen! Na een geslaagde doch hectische zoektocht gaan we om half 6 met ons nieuwe koffertje naar 4P's Pizza om de week met Dick af te sluiten met een kaasfondue. Ook hij is verbaasd van de kwaliteit van kaasfondue in Vietnam, hebben de Fransen misschien toch nog iets goeds gedaan hier...

Na het eten is het tijd om de backpacks én Marijke's paspoort op te halen!! Bij binnenkomst van het Traveller House worden we gelijk vriendelijk verwelkomd en staat Marijke te springen achter de balie om haar paspoort weer in ontvangst te nemen. De receptionist neemt er de tijd voor en houdt de spanning hoog maar geeft na een paar vragen (wat een eeuwigheid leek te duren) het paspoort terug aan Marijke. Hier zijn we allemaal zo euforisch blij mee dat we hem allemaal een knuffel geven. De kosten voor het transporteren van het paspoort zijn gelukkig ook niet veel, maar 6 dollar. Uiteindelijk was al het stressen nergens voor nodig. Hierna pakken we onze backpacks, bestellen een Grab, bedanken het Hanoi Traveller House en gaan dan met z'n drieën richting het busstation waar we de bus naar het vliegveld nemen.

Eenmaal in de bus komen we erachter dat Marijke en ik ons nog niet hebben ingecheckt. Gelukkig kan dit nog maar staat er wel bij dat onze vlucht om 01.00u sochtends vliegt in plaats van 22.20u savonds. Hier snappen we niks van maar blijkbaar hebben we alle tijd om het op het vliegveld uit te zoeken.

Om 20 uur zijn we op het vliegveld en stouwen we het nieuwe koffertje vol met kleding en souvenirs. We hebben veels teveel kleding meegenomen. De volgende reis zullen we minder zooi meenemen. Als we daarna de backpacks opnieuw in pakken gaat dit zo ontzettend gemakkelijk. We kunnen Dick niet genoeg bedanken dat hij maar liefst vier kilo aan kleding mee terug wilt nemen. Deze overbodige kleding (lange mouwen, lange broeken, en veels teveel shirts) zouden we nog 1,5 maand mee moeten sjouwen maar gelukkig hoeft dat niet meer. De backpacks zien er nu zo leeg uit. Een raar idee om te bedenken dat ze 2,5 maand geleden tot de rand toe vol zaten.

Daarna gaan we richting de balie van Vietjet Airlines. Eenmaal aangekomen krijgen we te horen dat onze vlucht vertraging heeft, damn! Een latere vlucht zou onze planning in de war schoppen. We hebben namelijk al een homestay geboekt in Hoi An, en een taxi die ons vanaf het vliegveld in Da Nang naar Hoi An brengt. Als we pas rond 2 uur landen missen we de taxi en kunnen we niet meer bij onze homestay inchecken, wat zou betekenen dat we een nacht in Da Nang moeten blijven en daar kijken we allebei niet heel erg naar uit. We geven aan bij de balie dat we voor 12 uur in Da Nang moeten zijn en ze gaan kijken wat ze voor ons kunnen regelen. Op het bord staan nog drie vluchten van Vietjet Airlines die naar Da Nang vertrekken dus misschien kunnen ze onze vlucht omboeken. Het meisje van Vietjet gaat aan de slag en we mogen om 21 uur (over 20 minuten) terug komen.

Ondertussen maken we alles klaar voor een snel vertrek en wachten we zenuwachtig af. Naast het extra geregel wat de late vlucht met zich mee zou brengen hebben we ook absoluut geen zin om nog 4 uur op het vliegveld te moeten wachten. Het enige voordeel zou zijn dat we nog wat extra uurtjes met Dick door kunnen brengen. Als we daar zo zitten te wachten laten we de week nog eens passeren. Het gezellige en chaotische Hanoi, de rusteloze nachttrein naar Hue, het touren door Hue, de indrukwekkende rotsen en grotten van Ninh Binh, de nog meer indrukwekkende rotsen en schoonheid van Cat Ba, en natuurlijk het heerlijke eten, de vriendelijkheid van de Vietnamezen, en de gezelligheid met z'n drieën. Wat was het een fantastische week!

Om 21 uur lopen we terug naar de balie van Vietjet en heeft het meisje twee tickets op onze naam staan voor de vlucht van 21.25u. Een beetje verbluft staan we daar maar ook heel blij dat we niet tot 1 uur hoeven te wachten. Dit betekent wel dat we heel erg moeten haasten en onze baggage onmiddellijk gaan inchecken en daarna zo snel mogelijk door de douane en naar de gate moeten. Het inchecken van de baggage gaat zonder problemen maar dan realiseren we ons dat we heel snel afscheid moeten nemen van Dick. Zo plotseling komt er een einde aan de vakantieweek. We balen er heel erg van dat we Dick zo halsoverkop alleen moeten laten. Zeker omdat hij nog zo'n tijd moet wachten voor zijn vlucht (hij vliegt pas om 1 uur). Gelukkig zit de internationale terminal een eindje verderop en redt hij het wel in zijn eentje.

We nemen afscheid en haasten ons dan naar de douane. Hier krijgen we voorrang en zo gaat het allemaal wel heel snel. Als we door de douane zijn zwaaien we nog één keer naar Dick en rennen dan naar de gate toe want het is inmiddels al 21.10u. Bij de gate aangekomen schrikken we want de deuren zijn al dicht. NEE! Hebben we ons nou echt voor niks zo erg lopen haasten?! Er komt een medewerker aangelopen en die moet lachen. De gate is nog gesloten en gaat pas over een halfuur open vanwege vertraging. Are you serious? Dus toch voor niks lopen haasten. We lopen naar een cafeetje, bestellen water en bier en gaan dan met Dick bellen om de situatie uit te leggen. We zitten nog een beetje na te hijgen en te achterhalen of we niks vergeten zijn maar kunnen er dan ook wel om lachen. Ook dan kijken we pas naar onze tickets, en wat blijkt: we zitten op de eerste rij! Het valt allemaal best mee.

Een halfuur later mogen we boarden en eenmaal in het vliegtuig slaak ik een zucht van verlichting. Ik heb nog nooit in het vliegtuig gezeten met zo veel beenruimte. Wat een luxe! We maken het onszelf gemakkelijk en genieten van de vlucht die gelukkig maar een uur duurt. Nog voor we boarden heb ik Kiet, de eigenaar van Riverside Hamlet homestay, op de hoogte gebracht van de situatie en hij zorgt ervoor dat de taxi wat eerder op het vliegveld van Da Nang is. Nu kunnen we pas echt tot rust komen.

Iets na 23en landen we in Da Nang, krijgen snel onze baggage, en zien onze taxichauffeur Han bij de arrival staan te wachten met een bordje met mijn naam erop. We stappen in de taxi en rijden langs de kust van Da Nang richting Hoi An. Hier zien we het ene na het andere gigantische hotel voorbijkomen. Alle grote namen zijn vertegenwoordigd: Four Seasons, Sherston Grand,..., noem maar op. Gemiddelde prijs voor één nacht? 1,200 euro alstublieft, maar dan heb je wel een villa met eigen zwembad.

Na een rit van 40 minuten komen we aan bij onze homestay en worden we heel vriendelijk door Kiet ontvangen. Hij en zijn gezin zijn de eigenaren van deze homestay en verblijven op de begane grond. Wij krijgen een kamer op de bovenste verdieping, de vierde verdieping. Als we door het huis lopen zien we in de achtertuin een heel chill zwembad met ligstoelen. Hier gaan we morgen zeker weten van gebruik maken. De kamer zelf ziet er top uit en we hebben zelfs een balkonnetje dat uit kijkt over de rivier. Het verkennen van het balkonnetje bewaren we voor morgen want we zijn kapot. Het is inmiddels 1 uur geworden en we horen dat Dick voor de gate zit te wachten. Inchecken was allemaal goed gegaan dus hoeven we ons geen zorgen te maken. Daarna gaan we allebei slapen en hoeven we even niet na te denken, want na een week met een drukke planning gaan we nu onze rust pakken en van dag tot dag leven.