Dag 80 – Het gezellige, sfeervolle, levendige stadje Hoi An!

Na gisteren hebben we ook vandaag veel moeite met wakker worden. Maar het mag, want het is weekend ;) We strompelen naar beneden voor het ontbijt en denken na over de plannen van vandaag. De weersvoorspellingen zijn een stuk minder goed dan gisteren en er worden zware regenbuien voorspeld. We hebben weinig zin om nog een dag binnen te zitten dus wagen we het erop. Omdat we nog zo weinig van Hoi An hebben gezien willen we nog een paar nachten bij boeken, maar helaas zit Riverside Hamlet helemaal vol de komende nachten. Dit betekent dat we morgen moeten verkassen. Jammer, maar ook prima want nu gaan we iets dichter bij het centrum zoeken.

Na het ontbijt pakken we de fiets en rijden over het eiland van Cam Nam door allemaal kleine straatjes tussen de huizen door richting het centrum van Hoi An. Tijdens de fietstocht van zo’n 5 km merken we dat het harder begint te waaien en de bewolking neemt toe, maar voorlopig is het droog. Na een rit van 20 minuten zijn we in het centrum van Hoi An. Deelnemen aan het verkeer was in het begin even wennen maar daarna weer heel vertrouwd: gewoon gaan! Als we door het centrum lopen snappen we al snel waarom deze stad door iedereen wordt aangeraden. Overal zijn winkeltjes, kraampjes en cafeetjes. Het bruist hier echt. Daarnaast zijn alle gebouwen mooi uitgedost en kleurrijk; we wanen ons in het land van Laaf (maar dan zonder de Laven). Zelfs in het grauwe weer is dit nog te zien. We struinen door de gezellige straatjes en gaan lunchen bij de Bahn Mi Queen, waar we allebei een heerlijke banh mi en smoothie voorgeschoteld krijgen voor iets meer dan 2 euro. Zelfs na bijna drie maanden reizen blijven we ons verbazen over de prijzen.

Na de lunch besluiten we terug te lopen naar onze fietsen. Het begint een beetje te druppen en we gaan Hoi An nog een keer goed verkennen als het weer wat beter is. Omdat we niet zo’n zin hebben in weer een hele middag binnen zitten hebben we gekeken naar één van de vele spa’s in Hoi An en gaan we naar de Pandanus spa voor een massage. Maar, voordat we bij onze fiets zijn ziet Marijke een leren tasje hangen wat haar doet denken aan een tasje van Annemarie. Als ze ‘m vast houdt weet ze gelijk dat ze het tasje wilt hebben. Helaas is het tasje een beetje beschadigd en niet helemaal in de kleur die Marijke zou willen. Hier weet de eigenaresse wel raad mee. Ze laat Marijke wat verschillende stukken leer zien en Marijke mag kiezen welke kleur ze wilt en of ze nog iets wilt veranderen aan het tasje. Marijke kiest een iets donkerdere kleur uit en mag daarna gaan onderhandelen over de prijs. Het lukt haar om af te dingen van 60 dollar naar 48, wat geen geld is voor een spiksplinternieuw op maat gemaakt tasje van echt leer. We krijgen een bonnetje en mogen het tasje over twee dagen bij haar ophalen. Helemaal in haar nopjes loopt Marijke de winkel uit.

Als we daarna op onze fiets naar Pandanus zitten blijft het gelukkig nog droog. Eenmaal bij de spa worden we vriendelijk geholpen en is er gelukkig nog genoeg plek voor ons. We worden verwezen naar een ander gebouw van de spa wat 100 meter verderop zit. Het begint nu vrij hard te regenen, dus zijn we heel blij dat we nu niet op de fiets naar huis zitten. Terugfietsen naar de homestay zou ongeveer een halfuur in beslag nemen wat betekent dat we helemaal doorweekt aan zouden komen. Hopelijk is het na de massage een beetje opgeklaard, hopelijk. In de spa worden eerst onze voeten geweekt en gewassen in een soort van gember sapje. Daarna worden we meegenomen voor de massages. Hier weet ik zelf weinig meer van, alleen dat het leek alsof ik op een wolkje zweefde. Na de massage voelden we ons allebei heerlijk ontspannen en uitgerust. Als het zou kunnen zouden we allebei daar wel een uur of twee blijven om te slapen. Maar zo werkt het helaas niet.

Op het moment dat we in de lobby aan komen zien we dat het buiten niet is gestopt met regenen. In plaats daarvan is het werkelijk aan het plenzen, en valt de regen met bakken uit de hemel. Staan we dan, op onze slippers in korte broek en tshirt. Er zit niks anders op dan ervoor te gaan, want de regen lijkt er ook niet minder op te worden. De eerste stap is de regen te trotseren onderweg naar onze fietsen, want die staan nog 100 meter verderop. Tijdens deze korte wandeling worden we al kletsnat, dus weten we zeker dat we volledig doorweekt thuis aan zullen komen. Gelukkig ziet Marijke dat er naast onze fietsen een kraampje staat en dat ze poncho’s verkopen. Yes! Helaas is er niemand bij het kraampje, wat nu? Het meisje van de spa komt ons tegemoet lopen met een paraplu en wij vragen of zij weet van wie dit kraampje is. Het meisje spreekt gebrekkig Engels en door de heftige regenbui is ze ook nog eens lastig te verstaan, maar gelukkig wordt het snel duidelijk dat we de poncho’s willen hebben. We willen haar geld geven maar zij neemt dit niet aan omdat ze niet weet hoeveel ze kosten en ook niet weet aan wie ze het geld moet geven. We spreken met haar af dat we morgen terug komen om de poncho’s af te rekenen en hiermee gaat ze akkoord. Wij zijn helemaal blij met onze babyblauwe en -roze poncho’s!

We bedanken het meisje van de spa en starten onze tocht naar huis. Als we net wegrijden begint het nog harder te waaien en lijken de druppels nog dikker te worden. De pijpen van m’n korte broek komen onder de poncho uit en zijn binnen de kortste keren helemaal doorweekt. Daar fietsen we dan, met z’n tweetjes door de stromende regen door Hoi An. Hebben we toch een beetje Nederland in Vietnam. We kunnen er allebei wel de lol van in zien. Als we terug zijn op het eiland stoppen we bij een supermarkt om wat biertjes en chips in te slaan voor een borreltje en besluiten we ook gelijk dat we bij de homestay gaan dineren. Daarna fietsen we, ietwat via een toeristische route, terug naar de homestay en daar komen we aan als twee verzopen katjes. We hangen onze kleren en de poncho’s te drogen, gaan douchen, en daarna op bed liggen chillen. Eenmaal thuis gekomen zien we op onze telefoons dat Roel weer veilig thuis is in de armen van Thirza en mama. Hierdoor merken we dat het lastig is om weer even met z’n tweeën te zijn en hebben we ook wel heimwee naar huis gekregen, ik denk dat dit nog wordt versterkt door het feit dat het zo hard regent. Het was erg gezellig om met Dick te reizen en ook super om Roel even te zien, en dan is het raar om te bedenken dat zij weer thuis zijn. We prikken hier snel doorheen en besluiten om de laatste anderhalve maand er nog het beste van te maken! Vandaag was een leuke eerste ervaring met Hoi An en we kijken ernaar uit om de stad verder te verkennen.