Dag 87 – Canyoningen!!

We hebben beiden prima geslapen in ons kamertje en zijn klaar om te gaan canyoningen! Om 8 uur zitten we klaar voor het ontbijt en zien we één voor één onze mede verstoppertje spelers binnen druipen. Ook zij hebben ontzettend veel zin in vandaag. Om 9 uur staat iedereen voor de deur en kunnen we gaan. We zijn met een groep van 17 man, en iedereen verblijft bij Cozy Nook, een hostel uitje! We worden met twee bussen opgehaald en één van onze reisleiders, Terry, stelt zich voor en weet de sfeer er goed in te krijgen door een paar grappen te maken en ervoor te zorgen dat iedereen zich voorstelt.

Na 10 minuten rijden komen we aan bij de Datanla waterfalls en hier gaan we canyoningen! We krijgen allemaal een wetsuit, een reddingsvest, een tuigje, handschoenen en een helm. In onze wetsuits beginnen we het al snel warm te krijgen dus kunnen we niet wachten tot we in het water liggen. Dat duurt helaas nog even. Eerst gaan we op een muur van 5 meter hoog oefenen met abseilen. Sommigen vinden het een beetje eng, maar uiteindelijk doet iedereen het en zijn we er klaar voor. In de tussentijd zijn er veel andere groepen bij gekomen die ook gaan canyoningen. Deze groepen zijn iets kleiner dan de onze en daarom kunnen zij eerder vertrekken. Hierdoor wachten we uiteindelijk 45 minuten voor we richting de watervallen gaan en ondertussen heeft iedereen het ontzettend warm gekregen in zijn/haar wetsuit. Daarna mogen we eindelijk richting de watervallen en dit is een wandeling van een kwartier, gelukkig bergafwaarts. De afdaling is heel gezellig, iedereen praat met iedereen en zo gaat de tijd erg snel.

Dan komen we eindelijk aan bij de eerste afdaling! Deze heeft een hoogte van 18 meter. Marijke en ik staan een beetje achteraan dus kunnen we één voor één de nerveuze gezichtjes naar beneden zien gaan. Alles gaat gelukkig goed. Dan zijn wij aan de beurt. We zijn bijna tegelijkertijd weg, Marijke iets eerder. Daarna ga ik. Na een paar passen naar beneden te hebben gezet wordt er van boven geroepen: “Eeey photo!!” en hup, poseren voor de foto. Dan begint de echte afdaling en ga je verticaal naar beneden. Halverwege wordt er weer geroepen: “Eeeey photo!!” en dan wordt er een foto van opzij genomen. Niet veel later kom je beneden en val je in het heerlijke koele water, een verademing vergeleken met de hitte. Dat was de eerste afdaling, even wennen maar weer zo ontzettend leuk om te doen!

Het is inmiddels al 12 uur geweest dus is het lunchtijd. We mogen zelf banh mi’s maken, fruit pakken, cakejes eten, vanalles! Erg lekker en al best wel welkom. Een halfuur later gaan we weer op pad. We komen bij een waterval aan en daar springt iedereen in het water. Het water is lekker koel, heel welkom. Dan besluiten we zo dicht mogelijk bij de waterval te gaan staan. Steeds meer mensen komen erbij en uiteindelijk staan we daar met z’n allen. Terry en de andere reisleiders vinden het vet en zorgen ervoor dat ons moment op beeld word vastgelegd. Daarna springt iedereen naar voren en laat zich lekker een stuk meesleuren door de stroming. Als we daarna door wandelen komen we niet veel later bij de tweede afdaling. Deze begint gelijk steil, gewoon verticaal naar beneden. Maar ook deze helling kunnen we bedwingen en we abseilen relaxed naar beneden.

Een stuk verderop kunnen we van watervallen af glijden. We krijgen een briefing over hoe we dit moeten doen, namelijk achterstevoren. Huh?! Ja achterstevoren, anders blijft je reddingsvest achter de rotsen haken en knal je met je rug op het gesteente. Ah ok, duidelijk. Prima joh, laat maar komen. Iedereen glijdt soepeltjes achteruit van de waterval af. Het is geen lange glijbaan, maar wel erg leuk om te doen!

Daarna wandelen we een tijd door het water en laten ons, waar het kan, meenemen door de stroming. De natuur is hier nog erg ongerept en zo ontzettend mooi! Na een halfuurtje wandelen komen we bij een gigantische waterval, echt prachtig. Maar hier gaan we niet vanaf, wij gaan iets verderop cliff jumpen! De hoogtes waarvan je kan springen zijn 7, 9, en 11 meter! Terry waarschuwt ons wel, bij de 11 meter mag je absoluut geen twijfel hebben. Als je vanaf 7 of 9 meter springt dan kan je gelijk recht naar beneden vallen omdat de rotsen verticaal zijn. Maar de 11 meter gaat niet verticaal naar beneden. Daar moet je een sprintje trekken om over wat rotsen en bosjes heen te springen, heel gaaf! Om ons te laten wennen zegt Terry dat iedereen die de 11 meter wilt doen eerst vanaf de 9 meter moet springen. Marijke en ik hebben er allebei heel veel zin in dus springen als eersten van de 9 meter en klimmen daarna zo snel mogelijk weer omhoog. Eenmaal boven blijkt dat de meesten voor de 9 meter gaan, en er voor de 11 meter maar een paar over blijven. Na een paar jumps is het eindelijk zo ver en mogen de 11 meter springers gaan. Ik ga als eerst. Voordat ik ga krijg ik een fistbump van Terry en dan mag ik gaan. Ik heb geen twijfel, neem m’n aanloop en spring over de rotsen heen. Dat moment dat je in de lucht hangt is zo heerlijk, even helemaal niks. Een seconde later land ik in het water, wat een adrenaline kick! Na mij staat Marijke klaar om te gaan. Ik zie dat ze ook een fistbump krijgt en dan gaat ze! Ook zij springt ver over de rotsen heen en komt met een harde plons in het water. Als ze boven is roept ze “Yeah!! Dat was cool.” De volgende die springt is Liam, een Britse jongen die we gisteren hebben leren kennen. Ook hij krijgt een fistbump en springt zonder twijfel. Als hij weer boven water komt is hij zo blij dat hij gesprongen heeft. Hij twijfelde een beetje maar nadat hij ons had zien gaan wilde hij ook. Hij vraagt of we nog een keer kunnen. Eigenlijk niet, maar als we snel zijn.. TOP!! Snel klimmen we met z’n drieën omhoog om weer in de rij aan te sluiten. Terry ziet ons alweer aankomen en moet lachen: “Haha ok one more time.” Yeeeeesssssss! Daar gaan we weer en onmiddellijk die adrenaline kick. Wat een gevoel blijft dat, zo lekker vrij.

Als iedereen die wilde springen heeft gesprongen gaan we verder. Na een korte wandeling komen we aan bij de laatste afdaling, “the washing machine”. Bij deze afdaling ga je eerst normaal naar beneden en daarna komt er achter je een waterval en wordt je daarmee als het ware meegenomen. Je blijft echter aan het touw vast zitten en gaat door de waterval naar beneden, door een soort wasmachine haha. Helemaal als je onder water komt, dan word je meegesleurd door de stroming en weet je niet meer wat voor of achter, onder of boven is. Gelukkig helpt je reddingsvest je daarmee. En daarna zit de canyoning tocht er weer op, helaas. Het was wel weer fantastisch! We zijn één keer eerder wezen canyoningen, met Lieneke, Remco en Niek in Noord Italië maar dat is alweer ruim 5 jaar geleden dus extra leuk om het nu weer een keer te kunnen doen, en helemaal met zo’n grote gezellige groep!

De wandeltocht naar de bussen duurt nog een halfuur en als we daar aankomen is iedereen kapot. De bus brengt ons terug naar Cozy Nook, waar we verwelkomt worden met koffie, thee, verse stukjes mango en gedroogd fruit, wat net snoepjes zijn! Dit konden we allemaal goed gebruiken. Daarna spreken we af om na het family dinner weer naar de Maze bar te gaan en verstoppertje te spelen! Om 18 uur zitten we aan tafel en het eten is weer heerlijk! Na het eten worden we verrast door de eigenaren van het hostel, want er is namelijk een concert georganiseerd. De broer van Jennifer, onze host, komt piano spelen en haar zus speelt viool. Samen spelen ze bekende nummers zoals Frank Sinatra’s My Way, ongelooflijk mooi! Iedereen in de woonkamer (zo’n 40 man) zit stilletjes te luisteren.

Tegen 20 uur gaan we met z’n allen naar de Maze bar. Daar aangekomen zien we de groep met Sebastian die gisteren ook met ons mee speelden, en ze hebben meer mensen meegenomen omdat ze ook allemaal verstoppertje wilden spelen! Geniaal toch? Om met een andere groep vrienden af te spreken om naar de bar te gaan om verstoppertje te spelen. We zijn nu met een groep van ongeveer twintig man, en dan is verstoppertje spelen best lastig. Carien mag zich gaan verstoppen. En we zijn nog geen minuut bezig of de eerste paar mensen hebben haar gevonden. Nou, ga jezelf maar eens proberen te verstoppen als er twintig man op zoek zijn. Het duurt niet lang of we staan met een stuk of vijftien man op een kleine ruimte om niet gevonden te worden. Het mooiste is nog dat iedereen eigenlijk gewoon aan sluit en dat we eigenlijk niet eens weten of Carien er wel verstopt zit. Na vijf minuten gewacht te hebben geloven we het wel en gaan we terug om biertjes te drinken. Marijke en ik zijn gesloopt dus wij houden het voor nu voor gezien en gaan terug naar Cozy Nook. Daar aangekomen storten we ook in van de vermoeidheid, dat doet canyoningen met je. Het was een hele vette ervaring, heel blij dat we het weer hebben gedaan! Maar we hebben ook veel zin in morgen. We hebben namelijk met Liam, Ashton, Ruby, Tanja, Mike en Carien afgesproken om een dagje met de scooter te gaan touren en de omgeving te verkennen. Dat wordt wat!