Dag 90 - Ho Chi Mumu

We hebben heerlijk geslapen, allebei uitgeput van de reis en het lange wachten van gisteren. Maar vandaag geen tijd om te luieren, want we hebben maar één dag in Ho Chi Minh City en we willen veel zien. In het hostel wordt een heerlijk ontbijtje geserveerd, gebakken ei voor Stijn, pannenkoek voor Marijk (hoe kan het ook anders?). Hierna checken we uit en gaan we op pad naar het War Museum.

Om de hoek voor het museum drinken we lekker een bak koffie voor de broodnodige energie en eten we een aantal rice cakes. Daarna lopen we naar het museum. Helaas is er geen Engelstalige toer, dus kopen we een boekje in de hoop dat dit leuke achtergrondinformatie geeft (dit deed het niet) en lopen we als eerst naar de vierde verdieping, waar chronologisch gezien het museum start. We brengen ruim 2 uur door in het museum en leren veel over de onderdrukking van de Fransen toen Vietnam nog een kolonie was en over de (zeer onnodige) Vietnam oorlog met de Amerikanen. Ook zien we verschrikkelijke foto's van alles wat er tijdens de oorlog is gebeurd: slachtoffers aan beide kanten, maar ook hoe de oorlog (en vooral de chemische oorlogsvoering van de Amerikanen) in de huidige tijd nog steeds invloed heeft op de Vietnamezen. Vooral de vervuiling door Agent Orange zorgt er in bepaalde streken van Vietnam voor dat mensen met allerlei gruwelijke afwijkingen worden geboren (dit verschilt van mentale beperkingen tot een Siamese tweeling die met de romp aan elkaar vast geboren werd). Echt afgrijselijk. We hebben allebei op een gegeven moment genoeg van de gruwelijkheden en besluiten een stuk te wandelen naar het Paleis van de Onafhankelijkheid. Hierna lopen we nog een stukje rond en komen we een food market tegen waar we wat hapjes bestellen en twee lokale speciaalbiertjes! Heerlijk!

Na de food market lopen we door naar het standbeeld van Ho Chi Minh en flaneren we een stuk over de bijbehorende boulevard ;-) In de buurt van het beeld staat de Bitexco Financial tower, met een bar op de 52e verdieping waar je prachtig uitzicht hebt over de stad. We worden naar de bar geleid door een doolhof van gangetjes en liften, en krijgen dan een prachtig plaatsje toegekend aan het raam. Hier hebben we uitzicht op de rivier die door de stad heen loopt en drinken we rustig wat. Het uitzicht over de stad is mooi, maar minder boeiend dan in bijvoorbeeld een Kuala Lumpur of Bangkok.

Na de bar lopen we door naar restaurant Oink Oink, dit is ongeveer een half uur lopen en we zien hoe het chaotische verkeer van Saigon tot stilstand komt in de ziekste file die ik ooit heb gezien. Zelfs scooters kunnen geen kant meer op! Blij dat we zijn gaan lopen en niet een taxi oid hebben genomen. Restaurant Oink Oink is een populaire tent, het schijnt dat er regelmatig rijen voor de deur staan, omdat er zoveel mensen willen eten. Onze verwachtingen zijn dan ook hoog en onze buikjes rommelen.

Restaurant Oink Oink ziet er heel leuk uit van binnen, overal zie je tekeningen, foto's en beeldjes van varkentjes. De menukaart ziet er ook niet verkeerd uit, met als absolute aanrader de pork ribs. Helaas hebben we hier niet meer genoeg geld voor. We moesten natuurlijk een beetje uitkienen hoeveel we nog konden uitgeven en door de rooftopbar is er een flink gat in ons budget geslagen. Het is altijd lastig wanneer je overgaat naar een andere valuta. Je wilt niets te kort komen, maar je wilt ook niets overhouden. Anyways, gelukkig staan er ook een aantal heerlijke burgers die wel binnen budget passen op het menu en even later zitten we hier heerlijk van te smullen. Als we rond 8 uur zijn uitgegeten, lopen we terug naar het hostel. We moeten ons nog ruim 2 uur vermaken voordat we naar het vliegveld kunnen gaan, want ons vliegtuig naar Manila vertrekt om 01:20. Gelukkig heeft Long hostel tussen 7-9 uur de actie dat je per persoon twee gratis biertjes mag drinken dus maken we hier maar gebruik van. Heel vervelend ;-)

Rond een uur of 10/half 11 pakken we en Grab naar het vliegveld van Saigon. We zien allebei erg op tegen de nachtelijke reis, maar hebben erg veel zin in het paradijs van de Filipijnen. Als we de bagage hebben ingecheckt en door de douane heen zijn, blijkt bij de gate dat ook dit vliegtuig vertraagd is. Deze keer ruim 40 minuten. Gelukkig geeft ons dit de kans om even de bellen met Thirza en de rest van de Martens fam, want Thirz is vandaag 21 jaar geworden! Gek idee dat zij nu met zijn allen in Breda op haar kamertje aan het borrelen zijn en wij hier op het vliegveld zitten te wachten op onze vlucht. Langzaam maar zeker kruipt er toch een klein gevoel van heimwee naar boven. Het zou toch wel erg leuk zijn om iedereen weer te zien... Maar eerst nog een maand genieten!