Dag 116 - De laatste keer op een Filipijnse boot

In onze nieuwe, kleinere kamer worden we al vroeg wakker en we besluiten eigenlijk gelijk om te gaan ontbijten, want hoe eerder we onze reis starten hoe eerder we in Cebu zijn. Het ontbijten gaat iets minder voorspoedig dan normaal, het duurt iets langer en uiteindelijk zijn we rond 8 uur terug in de hotelkamer. We pakken onze tas in en gaan op weg naar het strand, waar ergens de ferry naar het vaste land zou moeten vertrekken.

In de hitte ploegen we door het zand naar het strand, maar zien daar gelukkig al snel waar we op de ferry kunnen wachten. We hebben geluk, want binnen vijf minuten kunnen we de ferry al op! Het is ongeveer kwart voor negen als we opstappen, en in het kwartier daarna wordt de hele boot volgeladen met locals die na het fiesta ook terugkeren. Dit heeft het gevolg dat wij de enige toeristen op de boot zijn en dat we gedurende de tocht van veertig minuten de hele tijd worden aangestaard. Als we aanmeren gaat er zelfs een vrouw zo ver om stiekem een selfie met ons te nemen, zonder aan ons te vragen of we met haar op de foto willen. Haha, dit gebeurt wel vaker en Stijn en ik speculeren de volgende minuten wat deze mensen nou toch met die foto's doen. Aan hun vrienden laten zien? Op social media plaatsen? En wat is er nou zo leuk aan een foto van een vreemde die een beetje chagrijnig voor zich uit zit te kijken? We vinden het maar vreemd; hieraan wennen zullen we denk ik niet.

Er is iets mis in de nieuwe haven van Maya, dus worden we gedropt in de oude haven. Dit is lastig, want hierdoor moeten we zo'n twintig minuten lopen naar het busstation en het is goed heet. Gelukkig is er een oplossing, als we aan land komen, rennen er direct mannen op ons af die ons een privetaxi, minivan of scooter aanbieden. We slaan de privetaxi en minivan naar Cebu city beleefd af, want de bus is hier hartstikke prima en een stuk goedkoper, maar aan de scootermeneer vragen we of hij ons naar het busstation wil brengen. Nadat we flink wat afdingen, zitten Stijn en ik allebei achterop de scooter met de backpack nog om en worden we voor maar liefst €0,33 per persoon van de oude haven naar het busstation gebracht. Hier horen we dat de bus met airco over twintig minuten vertrekt, dus maken we het ons gemakkelijk in de schaduw. We nemen een klein filmpje op voor Lieneke, met ons laatste uitzicht op de zee, want die is vandaag jarig en wordt 31! Daarna springen we in de bus.

De bus vertrekt om 10 uur en komt om 14:40 aan in Cebu city. Een hele voorspoedige rit, want de bus doet er tussen de 3 en de 6 uur over, afhankelijk van het aantal stops dat hij tussendoor maakt. Langs de weg staan namelijk allemaal mensen te wachten die worden opgepikt; echte bushaltes zijn hier nauwelijks. Vanaf het busstation boeken we een Grab naar ons hotel en om stipt drie uur checken we in. Het hotel, Red planet, stelt eigenlijk niets voor, maar het zit dichtbij een groot winkelcentrum en we willen morgen graag nog wat dingetjes kopen. Als we ingecheckt zijn, ga ik een dutje doen op de kamer terwijl Stijn aan de slag gaat om zijn sollicitatiefilmpje te editen, want deze moet vandaag nog de bus uit!

Na een klein uiltje geknapt te hebben, ga ik om vier uur maar eens kijken hoe Stijn vordert met zijn filmpje. Beneden in de lobby stond namelijk een iMac waarop hij ging proberen de film te bewerken. Ik tref hem zeer gefrustreerd aan; het bewerken via de computer werkt niet, onze tablet voldoet ook niet en via zijn telefoon kan hij alleen de video bewerken met watermerk in beeld. Wel heeft hij ondertussen ontdekt dat er een internetcafé zit in het winkelcentrum, dus gaan we op pad om te kijken of ze daar Windows movie maker hebben. Het winkelcentrum ligt op vijf minuten lopen; het is een gigantisch complex en een enorm doolhof. Gelukkig is er een digitaal bord waarop we de weg naar het internetcafé kunnen vinden. Eenmaal daar blijkt dat de meest recente versie van windows Windows XP is, en deze heeft het programma wat wij zoeken er ook niet op staan. Stijn wordt inmiddels steeds chagrijniger en besluit terug te gaan naar het hotel om het daar nog een keer op zijn telefoon/de tablet te proberen. Ik laat hem maar gaan en besluit zelf op ontdekkingstocht te gaan in het gigantische winkelcentrum! Morgen willen we allebei naar de kapper, dus ik wil er vast één uitkiezen die er goed uit ziet. Ik vind er één en stuur blij een appje naar Stijn, maar vergeet de naam prompt en hoe ik ook mijn best doe, ik kan die tent niet meer terug vinden. Dat wordt nog wat morgen.

De rest van de middag dwaal ik door het winkelcentrum, waarbij ik het idee heb dat ik steeds hetzelfde rondje loop (wat waarschijnlijk ook zo was), want ik zie de hele tijd dezelfde winkels. Rond half zes houd ik het niet meer en bel ik Stijn, want we hebben de lunch overgeslagen en ik heb honger! Blijkbaar gaat het in de hotelkamer nog steeds niet naar wens, want er wordt geschreeuwd en getierd naar het laptopje, maar hij denkt dat hij met een half uur wel klaar kan zijn. Ik loop mijn zoveelste rondje en besluit vast op TripAdvisor te kijken waar we gaan eten.

Als hij ruim een half uur later aan komt lopen, ziet hij er een stuk blijer uit! Het is gelukt! Het filmpje is ingestuurd en de sollicitatie is er officieel uit. Nu wordt het heel hard duimen dat hij op gesprek mag komen. Spannend. Vrijdag de 18e hoort hij of hij door mag. Samen dwalen we door het winkelcentrum op zoek naar de sushi-tent die ik heb gevonden, en na een half uur zoeken komen we er aan. We nemen plaats op een tafeltje aan de wand, bestellen een aantal gerechten en gaan zitten duimen dat het eten snel komt. Haha. Het eten komt gelukkig vrij snel en is heerlijk! Na het eten winkelen we nog wat en dan gaan we terug. Eenmaal in het hotel maken we een lijstje met dingen die we morgen moeten regelen en kopen, we chillen nog wat en gaan dan slapen. Het gevoel dat we aan de terugreis naar Nederland zijn begonnen is er heel sterk en het is heel dubbel: we hebben superveel zin om iedereen te zien, maar het reizen is ons veel te goed bevallen!