Dag 72 - Ho Chi Minh (de man zelf) bekijken?!

We doen in de ochtend lekker rustig aan, en lopen rond een uur of half 10 de deur uit om een broodje Bahn mi als ontbijt te scoren. Hierna springen we in de taxi (Grab) die ons naar het Ho Chi Minh mausoleum brengt. Eenmaal aangekomen, word ik aangesproken door een man in legeroutfit, die mij erop wijst dat je respectvol gekleed moet gaan bij het bezoeken van het mausoleum. Stom genoeg heb ik hier niet aan gedacht, en aangezien het mooi weer is (zo'n 25 graden) loop ik in korte broek en hemdje rond. Gelukkig weet deze man wel een oplossing en hij biedt me twee sjaals aan, één voor om mijn schouders, en één voor om mijn middel. Ik bedank hem en wil weglopen, maar dan krijgen we te horen dat de twee (lelijke en slechte kwaliteit sjaaltjes) 400.000 Dong kosten. Uhm, tsja, dat gaat hem toch echt niet worden. Dat is namelijk ongeveer 15 euro. Dan wacht ik wel tot pap en Stijn weer terug zijn. Of probeer ik er wat af te praten, want die sjaals zijn nog geen 100.000 waard. Terwijl papa en ik beginnen te onderhandelen, kijkt Stijn eens goed om zich heen. Gelukkig heeft hij de helderheid van geest om zich te beseffen dat dit wel eens een scam zou kunnen zijn. En ja hoor, om ons heen lopen genoeg mensen (vrouwen) die net zo bloot gekleed gaan als ik! We bedanken de man, geven de sjaals terug en lopen weg, en terwijl we weglopen horen we achter ons "100.000 is okay!!". Helaas meneer, we hebben door dat je ons probeert op te lichten! Een beetje beduusd lopen we verder, en nergens worden we die ochtend verder nog tegengehouden omdat ik er te bloot uit zou zien. Als we naar het mausoleum lopen, zien we dat deze gesloten is. Blijkbaar wordt alleen op vrijdag het lichaam van Ho Chi Minh niet uit de vriezer gehaald zodat Vietnamezen en toeristen het kunnen zien (en eren). Die arme man, die wordt al ruim 40 jaar lang, zes dagen in de week opgebaard zodat er honderden mensen per dag langs hem kunnen lopen. Wij lopen via het mausoleum, dat ook erg mooi is van de buitenkant, door naar het huis van Ho Chi Minh. Hier kopen we kaartjes om het te mogen bezichtigen, lopen we door de tuinen en vergaapt papa zich aan de grote hoeveelheid Aziaten en de hoeveelheid foto's die overal worden genomen. Hierna lopen we terug via een koffiebarretje waar we koffie drinken en een stuk taart eten. Vakantie met vader staat namelijk gelijk aan koffie met taart ;-)

Na de koffie gaan we met de taxi terug naar de Airbnb waar we moeten uitchecken en de tassen op moeten halen. Helaas begint het dan ook te regenen. Omdat Stijn en ik niet zoveel zin hebben om met de grote backpacks te sjouwen, hebben we met Thomas van de Hanoi Traveller House afgesproken dat we de grote tassen daar mogen laten liggen voor een week. Ontzettend fijn, want dit betekent dat we niet zoveel hoeven de sjouwen als we aankomende dagen in hoog tempo een aantal verschillende locaties aandoen.

Na het wegbrengen van de tassen zoeken we een bar op waar we lekker kunnen zitten, en brengen hier een aantal uren door met kletsen, dingen regelen voor aankomende dagen en lezen. Hierna gaan we naar de beer street om te eten, en om een biertje te drinken met Roel. En zo komt het dat wij aan de andere kant van de wereld met Stijn's broertje en mijn vader een biertje drinken. Bizar, het voelt eigenlijk te normaal, alsof we gewoon in Utrecht/Houten zijn. Hier zijn we eigenlijk allevier nog niet echt klaar voor ;-)

Na het avondeten gaan we door naar het treinstation, waar onze trein naar Hué al staat te wachten. We proberen onze tweede klas kaartjes te upgraden naar eerste klas, maar het mag niet baten: de hele trein zit vol. Helaas is er bij ons iets misgegaan met boeken, waardoor we nu in een coupé met zes bedden slapen. Ik houd m'n hart vast voor pap, want die man slaapt altijd al zo slecht en met die jetlag die hij al heeft, hoop ik maar dat hij een beetje rust kan pakken. Het blijkt dat één van onze kamergenoten een oude Vietnamees is die een aardig woordje Duits spreekt, en de man claimt direct papa voor het eerste uur om zijn Duits te oefenen. Er zitten nog twee Vietnamezen in onze coupé, maar deze stappen op een gegeven moment uit. Wij blij, want met vier mensen in zo'n kleine ruimte slapen, is een stuk beter dan met zes! We doen al snel de lamp uit, en de deur op slot. Klaar om te gaan slapen. Maar dan stopt de trein bij een station en wordt er aan onze deur gerommeld; er wil nog iemand naar binnen. Als we de deur open doen, staat daar een Spaanse familie: vader, moeder, zoon (5 jaar) en dochter (4 jaar). Zij hebben de bovenste bedden gereserveerd. En zo slapen we uiteindelijk met acht man in een coupé voor zes. Als dit maar goed gaat met die jonge kinderen...