Dag 9 – Oeter oeter oeter oeter, met Marijke op de scooter!

Na een onrustige nacht worden we vroeg wakker. Dit hadden we allebei nog niet meegemaakt sinds we zijn vertrokken uit Nederland, maar het was KOUD (’s nachts word het 13/14 graden). We hebben een twee persoons dekentje wat niet dikker is dan een slaapzak, en ook niet breder dan een één persoons slaapzak, dus werd er ’s nachts om de deken geworsteld. Helaas voor mij weet Marijke deze strijd altijd te winnen, hoe dan? Om 8 uur staan we op en lopen we naar de overkant van ons guesthouse waar we kunnen ontbijten: Marijke een bakje verse fruit met zelfgemaakte yoghurt en ik een omelet met toast. Hierna pakken we de zonnebrand en smeren we onszelf goed in, want we gaan een lange dag tegemoet! Onze eerste stop is bij de Sai Ngam hot springs op ongeveer 45 minuten rijden. Er zijn nog wel meer hot springs in de buurt, maar op aanraden van onze host zijn we vertrokken naar Sai Ngam. Hij ziet er uit alsof hij wel weet wat de beste plekken zijn om te chillen dus dan geloven we hem op zijn woord.

Dus, om 9 uur  stappen we de scooter en zijn al snel blij dat we ons iets warmer hebben aangekleed want het is alweer koud! De rit zelf verloopt prima en zonder problemen. De wegen in Thailand zijn best goed, beter dan de wegen van onze zuiderburen. Toch blijft het wennen om links te rijden en rechts in te halen. Drie kilometer voor we bij de hotsprings zijn staat er een checkpoint met militairen en zijn we bang voor een boete. Anderen vertelden ons dat je als niet-Thaise scooter rijder boetes tussen de 300 en 500 baht kan krijgen, zonder specifieke reden. Gewoon betalen en dan mag je weer door. Gelukkig is het alleen een heffing om toegang te krijgen tot het gebied en hoeven we maar 60 baht af te tikken. Daarna begint een heftige rit! In het begin is Marijke blij dat we niet op de grote weg rijden en de binnendoor weggetjes wat veiliger zijn. Maar dan, steile heuvels die een hoek lijken te hebben van 45 graden, en tis ff slikken want we weten niet of ons scootertje het wel gaat trekken: één manier om daar achter te komen! Gas vol open en gaan, en we gaan net 15 kilometer per uur als we de top bereiken maar het is gelukt! Wij blij, tot we beseffen dat er aan de andere kant een nog steilere heuvel omlaag gaat, pffff. Ok, rem ingedrukt en heel voorzichtig aan naar beneden. De borden met ‘slippery road ahead’ helpen ook niet echt. Desondanks komen we zonder kleerscheuren beneden en rijden we vrolijk verder. Voor we bij de hot springs zijn komen we nog drie van dezelfde heuvels tegen maar ook dit verloopt zonder problemen. Eenmaal aangekomen zien we dat ongeveer 20 man al lekker van het warme water aan het genieten is. Nog een beetje verkleumd van de scooter rit trekken we snel onze kleuren uit  om het warme water in te stappen en dat voelt hemels! Alsof je een warm bad in stapt wat de perfecte temperatuur heeft. Het water is misschien 40 cm diep, maar precies genoeg om een beetje languit te liggen en te dobberen. Dat doen we dan ook een uurtje, tot we genoeg moed hebben verzameld om uit onze warme comfort zone te stappen. Ff een beetje opdrogen in de zon, en dan gaat onze tour verder naar de Mor Phaeng waterfalls!

Eenmaal op de scooter gaat het allemaal een stuk makkelijker en soepeler dan de heenweg. Ook wanneer we voorbij het checkpoint rijden en weer de grote weg op gaan zitten we allebei met een beter gevoel op de scooter. Het vertrouwen begint weer toe te nemen, wat toch wel een deuk heeft gekregen na ons ongeluk(je) in Dubrovnik. Beste manier om daar overheen te komen is door gewoon te gaan rijden, en het liefst zo veel mogelijk. Het is een stuk warmer en de rit naar de watervallen duurt maar een kwartiertje. De watervallen zijn klein maar mooi. Toch kunnen we er niet echt van genieten want we zijn te erg verwend met de watervallen in Plitvice. In plaats daarvan kiezen we ervoor om op de scooter te stappen en de rest van de omgeving te verkennen want die is eigenlijk veel mooier! Pai ligt eigenlijk een beetje in een vallei en is omringd door bergen dus er is overal wel iets te zien.

Tijdens onze verkenningstocht beginnen we honger te krijgen, en als we Pai binnen rijden komen we uit bij het tentje waar gisteravond ook dumplings hebben gehaald. Twee keer nadenken hoeft niet, en hop 10 dumplings voor 80 baht en wat zijn ze weer lekker! We beseffen ons dat we misschien wat meer moeten proberen en andere kraampjes moeten verkennen, maar de dumplings riepen onze naam dus het zou onbeleefd zijn om ze te laten liggen, toch? Na onze avonturen in de ochtend gaan we even naar ons guesthouse om bij te komen, wat inhoudt dat we het ons beiden gemakkelijk maken en na een paar minuten heerlijk in slaap vallen. Ook dit mag, want het is vakantie :)

Wanneer we rond 16 uur wakker worden willen we voor de zonsondergang nog langs een boerderij “de Land Split” die onderweg zit naar de Pombek watervallen. We hoorden van anderen dat dit een relaxte plek is die je zeker moet bezoeken. Wanneer we aankomen groet de eigenaar ons met een brede glimlach en vraagt of we wat willen proeven van wat ze verbouwen op de boerderij, geheel vrijblijvend. Wij zijn een beetje overvallen maar kunnen zijn aanbod niet afslaan. Als we gaan zitten krijgen we beiden een glas met roselle-sap, een flesje zelfgemaakte roselle-wijn, hapjes banaan, papaya, pinda’s, gekookte zoete aardappel, gefrituurde plakjes banaan, en zelfgemaakte jam. Ongelooflijk wat was dat allemaal stuk voor stuk lekker, heerlijk! We hoeven niet te betalen, maar mogen een donatie achter laten. De boerderij dankt zijn naam aan de aardbeving van 2008 die de oogst en het land van de boer heeft verwoest. Hierdoor kon de eigenaar in het begin geen groenten en fruit meer verbouwen, tot hij erachter kwam dat er tussen de spleten allemaal bloemen begonnen te groeien. In plaats van alle groente te verbouwen om te verkopen begon de eigenaar er een toeristische attractie van te maken en dat lijkt vooralsnog zijn vruchten af te werpen. De groenten die er nog wel verbouwd kunnen worden waren heerlijk en we zijn blij om een bijdrage te doneren. Als we daarna over het land lopen zien we de catastrofe die aangericht is door de aardbeving. De ontstane spleten zijn 2 meter breed en meer dan 10 meter diep, waardoor we begrijpen dat het lastig is om grote stukken land te verbouwen.

Als we ons rondje hebben gemaakt merken we dat het al half 6 is, en dat rond 6 uur de zon achter de bergen zal verdwijnen. Aangezien de zonsondergang vanaf de Pai Canyon één van de attracties is in de omgeving stappen we snel op onze scooter en scheuren naar de canyon. Daar aangekomen zien we dat we nog wel even hebben dus we openen een biertje en gaan aan de canyon zitten en genieten van het uitzicht. Heel rustig zien we de zon achter de bergen zakken en wat een heerlijk moment van rust had moeten zijn werd verstoord door tientallen, nee HONDERDEN Chinezen die overal en alles foto’s van moeten maken. Dit brengt zowel woede als verdriet met mij mee want het blijkt maar eens te meer dat mensen niet meer van het moment kunnen genieten zonder het op hun telefoon op te slaan. Uiteraard mag je foto’s maken en het delen met je familie en vrienden, maar als jij een halfuur lang met een bloem in je hand in dezelfde houding dezelfde selfie probeert te maken en telkens hetzelfde riedeltje schreeuwt voor je ‘perfecte’ instagram filmpje dan mag je wat mij betreft lekker in de canyon vallen. De zonsondergang is nog steeds mooi maar toch een beetje ontdaan rijden we daarna terug naar ons guesthouse. Bij de receptie regel ik een extra deken tegen de kou voor de komende nacht, en dan hoef ik de strijd met Marijke niet aan te gaan. Daarna kleden we ons wat warmer aan en gaan naar de Walking Street want we hebben honger!

De eerste de beste etenstent met kipsate stokjes ruikt heerlijk en we zijn verkocht, allebei een stokje om de ergste honger te stillen. Maar wat moeten we daarna eten? Het ziet en ruikt allemaal ZO lekker! Na een stukje lopen komen we Andre en Paolo tegen (Marijke’s collega en de Italiaanse jongen waarmee Andre bevriend is geraakt en die ook mee was naar de kookcursus) en is het tijd voor een drankje. Bij een barretje bestellen we een paar biertjes en zien we dat een groepje aan de tafel naast ons Jenga aan het spelen is, waar wij ook wel oren naar hebben! Als ze klaar zijn gaan we ervoor zitten en spelen we in totaal 3 potjes. Hierin is de leercurve hoog want bij elk nieuw potje wordt de toren steeds hoger. Na het derde potje moeten Andre en Paolo ervandoor want zij gaan naar een techno feest in de jungle. Marijke en ik halen nog snel wat te eten, want op één stokje kipsate kan je niet leven, en gaan dan naar ons guesthouse. Nog één nachtje in dat huis en daarna verkassen we naar een resort net buiten Pai, om even helemaal niks te doen, zin in!!